Tip 1

Schenk aandacht aan beide ouders

We zijn vaak geneigd om alleen aandacht te schenken aan de moeder die het kindje gebaard heeft. De partner wordt vaak vergeten. We vragen bijvoorbeeld wel aan de moeder hoe het met haar gaat. Maar verzuimen dit aan de partner te vragen.

Niet alleen de moeder die het kindje gebaard heeft, heeft haar baby verloren

Realiseer je dat beide ouders hun baby zijn verloren. Dat ze beiden verdriet hebben en rouwen om het verlies van hun zo gewenste baby. Vraag dus ook aan de andere ouder hoe het met hem/ haar gaat. En dat ze dus beiden, elk op hun eigen manier, steun en begrip zoeken.

Tip 2

Probeer ouders niet op te vrolijken. Op andere gedachten te brengen. Te adviseren. Aan te moedigen om te praten over hun gevoelens.

Ouders die hun baby zijn verloren, willen zich gehoord voelen. Willen erkenning van hun verdriet. Willen erkenning van hun gevoelens. Willen zich gezien voelen. Dit bereik je door aanwezig te zijn. En ouders de ruimte te geven om te mogen zijn zoals ze zich voelen (op dat moment). Hun wensen te respecteren. En je eigen mening, ervaring of verhaal achterwege te laten.

Laat advies achterwege

Geef dus nooit advies over hoe ze zouden moeten omgaan met het verlies. Of hoe ze het leven weer kunnen oppakken. Hoe goed je het ook bedoeld. Ouders kunnen het gevoel krijgen dat het verdriet er niet mag zijn. Of dat ze moeten overgaan tot de orde van de dag.

Probeer schuldgevoelens niet weg te nemen

Ouders weten verstandelijk echt wel dat zij geen schuld hebben aan de dood van hun baby. Maar dat neemt het schuldgevoel niet weg. Probeer dan ook niet om deze schuldgevoelens weg te nemen door argumenten aan te dragen die deze schuldgevoelens weerleggen. Hoe goed ook bedoeld, de schuldgevoelens verdwijnen toch niet. En je gaat voorbij aan hun gevoel.

Probeer de ouders niet op te beuren

Er is niets dat wat de pijn van het verlies kan verzachten. Er is niets dat het verdriet om het verlies kan wegnemen. Probeer dus ook niet om de ouders op te vrolijken. Door hen op te beuren, zeg je eigenlijk dat het verdriet er niet mag zijn. Althans zou wordt het door de ouders ervaren.

Respecteer dat ouders (soms) niet willen praten of hun emoties willen tonen

Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Niet iedereen wil praten of zijn emoties tonen. Soms ook wil men even niet praten. Moedig ouders (op zo’n moment) niet aan om toch (over hun gevoelens) te praten. Je helpt hen door je aanwezigheid. En hun gevoelens en wensen te respecteren.

Tip 3

Praat over het kindje en het verlies. Laat je niet afschrikken door mogelijke emoties. Wees eerlijk over je eigen gevoelens.

Rouw kenmerkt zich met wisselende gevoelens die elkaar in een rap tempo af kunnen wisselen.

Emoties kunnen je overvallen

Wees je ervan bewust dat de ouders zomaar overmand kunnen worden door hun emoties. Weet dat ook jij overmand kan raken door emoties. Ook jij had een beeld voor ogen met je kleinkind, neefje of nichtje… En zag een toekomst voor je. Laat je hier niet van de wijs brengen, maar geef ruimte om de gevoelens te tonen. Uiten van gevoelens lucht op. En dan kun je weer verder.

Gevoelens delen zorgen voor verbinding

Praat met de ouders over hun kind en praat over het verlies. Praat er niet om heen. Vraag aan de ouders hoe het voor ze is. Hoe ze zich voelen. Maar deel ook je eigen gevoelens. Vertel wat het verlies met jou doet. Wat het met je doet om de ander zo verdrietig, boos, ontredderd enz. te zien. Hiermee erken je hun verdriet maar ook dat van jezelf.