door Leonie Nuijen | mrt 30, 2023 | Het rouwproces na babyverlies
Herken je dit?
Je bent je kindje verloren…
En daar sta je dan met Baby’s eerste jaar in je hand.
Een invulboek…
Een boek om te vullen met herinneringen aan je baby…
Maar het liep zo anders
Dit boek dat nooit gevuld gaat worden met herinneringen aan jouw baby’s eerste jaar
Voor jouw baby geen mijlpalen die je vastlegt met de ‘Milestone kaarten’
Voor jou enkel lege pagina’s…
Wat startte als de mooiste periode van je leven, eindigde in een nachtmerrie.
Een nachtmerrie die werkelijkheid is
Het verdriet is niet te beschrijven… Je hebt een hart vol liefde en lege handen.
Je moet op een andere manier leren vasthouden.
Maar hoe doe je dat als je wordt overmand door verdriet?
Ook ik maakte dit mee. En ook al haalde ik voor opstellen Nederlanda niet meer dan een mager zesje. En kreeg ik bij handvaardigheid een zes voor de moeite…
Schrijven en creatief bezig zijn, hielpen mij mijn gevoelens te uiten en mijn gedachten te ordenen. Ik dacht niet na of het wel goed was geschreven. Ik dacht niet na of het wel mooi genoeg was. Ik volgde mijn gevoel.
Het hielp mij door mijn rouwproces. Ik bundelde mijn verhalen, gedichtjes, tekeningen, plaksels en foto’s tot een boek. Een Koesterboek voor mijn kinderen.
Dit boek verdiende een unieke kaft. Ik zocht contact met Nathalie Roelofsen Nijzink. Zij maakt Hemelwieg. Ik was ervan overtuigd dat zij de persoon was die mij zou kunnen helpen bij het afronden van mijn Koesterboek. Ik wilde per se een zachte kaft. Een kaft die fijn was om aan te raken.
Nathalie hielp mij om los te laten dat het mooi moest zijn en mijn gevoel te volgen. Het resulteerde in een omslag die mooier was dan ik van tevoren had bedacht. Helemaal toegespitst op mijn twee kindjes Madelon en Oscar. De cirkel was rond.
Het laatste zetje in mijn rouwproces. Het was de start van mijn coaching praktijk voor ouders die een baby zijn verloren.
Omdat creatief schrijven en schrijven, helend zijn in het rouwproces hebben Nathalie en ik de handen in één geslagen. Wij bieden jou de mogelijkheid je eigen Koesterboek te maken.
We begeleiden je bij het schrijfproces en maken een prachtige omslag voor je boek.
Het maken van de omslag kan de start zijn voor jouw Koesterboek maar kan ook de afronding zijn. Of ergens daar tussenin.
In ieder geval helpt het jou een stapje verder in je rouwproces.
door Leonie Nuijen | mrt 23, 2023 | Het rouwproces na babyverlies
Jij zei precies wat ik dacht maar niet durfde te zeggen…
Was het antwoord van mijn cliënte op mijn vraag wat haar deed besluiten om door mij gecoacht te worden
Ik was op zoek naar rust in mijn hoofd. Ik wilde gewoon verdrietig zijn.
Gek werd ik van al die mensen met hun goed bedoelde adviezen en tips zoals:
Het komt goed. Je moet er alleen even doorheen…
Je bent sterk. Jij kunt dit aan..
Je krijgt kruis naar kracht…
Je kunt niet eeuwig blijven rouwen. Je moet op een gegeven moment ook weer verder met je leven…
Kijk naar de dingen die je wel hebt…
Je hebt er geen schuld aan…
Gek werd ik ervan. Al die tips. Al die adviezen. Maar hoe? Niemand vertelde mij hoe?
In plaats van vragen hoe het voor mij was om mijn kind te verliezen, kreeg ik, in mijn ogen, de opdracht om zo snel mogelijk weer het leven op te pakken.
Ik wilde mijn leven helemaal niet oppakken. Ik wilde rust. Wilde niet steeds opgeslokt worden door de emoties die zich steeds afwisselden en waar ik geen grip op kreeg.
Ik wilde erkenning voor mijn verdriet.
Jij zei letterlijk tegen mij: je voelt je schuldig. Het is jouw lijf dat gefaald heeft. Hoe zo? veilige moederschoot? Verstandelijk weet je dat je er niets aan kon doen. Maar zo voelt het niet voor jou…
Je zei precies wat ik niet durfde te zeggen maar wat ik wel voelde. Ik voelde mij erkend. Voelde mij begrepen
Pas later had ik de behoefte aan tips die mij echt zouden helpen om met het verlies om te gaan. Zodat ik mijn leven weer kon oppakken. Weer die moeder voor mijn dochter kon zijn die ik altijd was en wilde zijn. Weer de echtgenote kon zijn die ik altijd was en weer wilde zijn…
Maar eerst wilde ik gewoon begrip en erkenning.
Je nam mij aan de hand op de momenten dat ik dat nodig had en luisterde naar mij als ik daar behoefte aan had
Wat ik zo waardeer aan jou is dat ik niks moest. Dat je luisterde zonder oordeel. Je vond niks raar of vreemd. En daardoor ontstond er voor mij ruimte. Ruimte om naast het rouwen langzaamaan ook weer mijn blik naar de toekomst te richten
Haar woorden komen binnen. Hier is waar ik het voor doe. Persoonlijk. 1 op 1. Maatwerk.
Ben je ook je kindje verloren? Worstel je met je gevoelens? Zoek je erkenning, herkenning en tips zodat je beter met het verlies kunt omgaan? En op die manier je leven weer durft op te pakken?
Ik begeleid je graag. Neem vrijblijvend contact met mij op.
Je rouwt op je eigen manier maar dat betekent niet dat je het alleen hoeft te doen.
door Leonie Nuijen | mrt 16, 2023 | Babyverlies en de omgeving, Het rouwproces na babyverlies
Als de uitslag van de test slecht is dan ga je het niet weghalen toch? Ik schrik van de vraag. En vraag: hoe bedoel je? Nou gewoon zoals ik het zeg. Als je kindje niet goed blijkt te zijn, dan laat je het deze keer wel zitten toch?
Alsof je gewoon maar even besluit om de zwangerschap af te breken.
Ik voel me ongemakkelijk en zeg haar. Daar wil ik helemaal niet aan denken. Ik snap niet waarom je dit vraagt. Nou gewoon omdat je nu weet hoe het is om een kind te verliezen. De vorige keren zei je dat je een zwangerschap zou beëindigen als je kindje niet gezond zou zijn. Nu je twee kinderen hebt verloren en gemerkt hebt hoe moeilijk dit is, kan ik mij heel goed voorstellen dat je je kindje nu gewoon laat komen. Een mongooltje is echt heel leuk volgens mij.
Ik kijk haar aan en voel mijn bloed koken tegelijkertijd voel ik ook tranen opkomen. Hoe kan iemand dit zeggen. Alsof ik spijt heb van mijn beslissing. Alsof ik een harteloos iemand ben die besloot om de zwangerschap te beëindigen omdat mijn kindje slechts niet gezond zou zijn. Een mongooltje is echt heel leuk volgens mij… De woorden dreunen door… en ik denk:
- Mijn dochter had niet het syndroom van down.
- Kinderen met het syndroom van down hebben vaak ernstige gezondheidsklachten. Bijna de helft van de kinderen heeft een hartafwijking. Ze kunnen een maag-darmafwijking hebben waarvoor een operatie noodzakelijk is. Ze hebben een verhoogde kans op problemen met de luchtwegen, gehoor, ogen… Ze hebben een grotere kans op infecties door problemen met hun afweer. En ze hebben een verhoogde kans op leukemie en alzheimer op jonge leeftijd.
- Er zijn meerdere syndromen waarbij je kindje niet gezond is.
- Je wilt het beste voor je kind en je wilt dat je kind gezond en gelukkig opgroeit.
Ik kijk haar aan en vraag haar of ze door heeft wat deze vraag met mij doet. Ik ben eigenlijk ontzettend boos maar houd mij in. Ja, zegt ze. Ik kan mij gewoon heel goed voorstellen dat je nu je kindje wel wilt houden als het niet goed is.
Begrijpen mensen wel hoe moeilijk de keuze is
Ik zeg haar nogmaals dat ik daar nu niet over na wil denken maar dat ik hoop dat ik niet nog eens moet nadenken over de vraag: zwangerschap voortzetten of beëindigen.
Mijn gedachten gaan terug naar die maandag in september. Die dag waarop mijn vliezen braken na een stomptrauma en ik nog steeds niet hersteld was van de nierbekkenontsteking die mij al drie weken teisterde.
Mijn verloskundige verzekerde mij dat er niets aan de hand was. Omdat mijn gevoel anders zei, stuurde ze mij door voor een echo. Om mij gerust te stellen.
De echoscopiste deed het echoapparaat op mijn buik en tot onze ontsteltenis zagen we dat bijna al het vruchtwater weg was. Ze draaide aan de knoppen en belde toen de gynaecoloog. Hij kwam direct en keek naar het scherm. Inderdaad goed gezien helaas. Jullie baby heeft het heel moeilijk. Er werd bloed bij mij afgenomen. Nog een echo onderzoek en toen werden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we moesten nadenken of we de zwangerschap zouden voortzetten. Verdoofd gingen we naar huis. Ons nog niet realiserend wat er was gebeurd.
De volgende dag hadden we een gesprek met een andere gynaecoloog. Ze vertelde dat er bijna geen vruchtwater meer was en dat onze dochter het heel moeilijk had. De oorzaak voor het breken van mijn vliezen en het verlies van zoveel vruchtwater, leek door het stomptrauma te komen. Maar ik had ook een flinke infectie. En toen weer die woorden. Jullie dochter zal nooit gezond opgroeien. Als jullie de zwangerschap voortzetten moeten jullie erop voorbereid zijn dat zij zwaar gehandicapt zal zijn. Als zij al de zwangerschap overleefd. Zij vertoont op dit moment te weinig kindsbewegingen en ze heeft het zichtbaar moeilijk.
Verdoofd en overmand van verdriet gingen we naar huis. We hadden altijd gezegd dat als we in verwachting waren van een kindje dat zich niet gezond zou kunnen ontwikkelen of zwaar gehandicapt zou zijn, we de zwangerschap zouden beëindigen. En nu stonden we voor deze keuze. De keuze die, toen ik nog niet zwanger was, zo makkelijk leek…
Madelon, want zo zou ze gaan heten, was tot twee dagen terug blakend gezond en nu… We werden heen en weer geslingerd tussen onze emoties. Aan de ene kant zei alles in ons dat we de zwangerschap moesten voortzetten, omdat we genoeg liefde voor haar voelden. Aan de andere kant zei alles in ons dat we haar moesten laten gaan, als we van haar hielden. Een onmenselijke opgave….
Heb je wel een keuze als je alleen maar kunt kiezen uit twee kwaden
Was er een keuze? Ja, een keuze tussen twee kwaden. Uiteindelijk kozen we ervoor om haar te laten gaan. Het vooruitzicht op een leven waarin zij zich niet zou mogen en kunnen ontwikkelen als elk ander kind, waarin ze niet of nauwelijks met vriendjes zou spelen, een leven waarin ze altijd afhankelijk zou zijn van de liefde en tijd van anderen… Hoeveel wij ook van haar hielden, we gunden haar het recht om te overlijden. We gunden haar een ‘leven’ en geen leven in afhankelijkheid.
Ik werd overvallen door twijfel
De beslissing was genomen en er werd een datum geprikt waarop de zwangerschap beëindigd zou worden. De nacht voor de dag van de inleiding, kon ik niet slapen. Ik stond niet meer achter mijn beslissing. Ik moest haar een kans geven. Ik kon alleen nog maar huilen. Wilde haar bij mij houden.
Madelon reageerde op mijn aanraking. Voor het eerst weer sinds die dag dat een ongeluk zorgde voor het breken van mijn vliezen… Al die tijd was ze stil geweest terwijl ze altijd heel levendig was. Ik huilde en zei tegen haar dat ik van haar hield. Dat ik niet achter mijn beslissing kon staan, hoe goed alles ook was uitgelegd. Ik zei haar dat ik alles zou afblazen. Maar dat dat heel egoïstisch voelde. Hoe kon ik als moeder haar een leven gunnen dat eigenlijk geen leven is… Zou ze het mij vergeven als ik haar liet leven? Zou ze het mij vergeven als ik haar liet gaan omdat ik haar de pijn wilde besparen…
De keuze werd voor mij gemaakt. Ik hoefde mij niet langer schuldig te voelen
Al die tijd lag ze met haar lijfje tegen mijn handen… Opeens voelde ik haar draaien. Ze zocht mijn handen op en duwde haar lijfje hard tegen mijn hand. Ik legde mijn andere hand op haar lijfje en het enige dat ik kon uitbrengen was: ga maar lieve meid. Het is goed. Jij hebt je moeder geholpen om deze verschrikkelijke beslissing niet te hoeven nemen. En toen voelde ik alle leven uit mijn buik wegglijden. Ze was overleden…
Je beslist uit liefde voor je kind. Je eigen verdriet en pijn is ondergeschikt
Met tranen kijk ik mijn vriendin aan en zeg haar: ik wil hier niet aan denken. Het verlies van een kind neem je altijd mee. Uit liefde voor je kind neem je soms een beslissing die je als moeder of vader niet wil nemen. Alles in je zegt nee… maar de liefde voor je kind laat je anders bepalen. Ik ben achteraf blij dat Madelon in mijn buik is overleden. Ik heb die vreselijke beslissing uiteindelijk niet hoeven nemen. Het werd voor mij gedaan.
Of ik er nu anders denk… Je gunt als ouders het beste voor je kind. En dat is leidend. En welke beslissing je ook neemt. Het is er één uit liefde. Maar welk besluit ook, je zal als ouder altijd te maken hebben met rouw. Je rouwt om de dood van je baby of je rouwt om het levend verlies. Rouw om je kind dat ziek is en nooit beter zal worden, rouw om je kind dat steeds meer afscheid moet nemen van het leven, rouw om je kind dat zich nooit zal ontwikkelen als andere kinderen…enz.
Ze keek mij aan en een traan biggelde over haar wang.
Helaas is er nog veel onbegrip voor de keuze. Ervaren ouders weinig steun en begrip voor hun verdriet
In mijn praktijk hoor ik de verhalen van ouders die een keuze hebben moeten maken. Waar de ‘roze wolk’ opeens uiteen spatte. Waar ze voor een onmogelijk te nemen keuze werden gesteld. Alsof er überhaupt een keuze was…
Een keuze tussen twee kwaden, is eigenlijk geen keuze. Je kiest voor de minst erge. Maar wat is de minst erge?
Ik antwoord altijd de keuze die uit liefde is gemaakt. Dat is de minst erge keuze… Zo voelde het voor mij toen ik ervoor stond. Maar desondanks waren er die twijfels. Had ik wel zo snel moeten beslissen? Heb ik er wel goed genoeg over nagedacht? We werden erin begeleid maar dan nog. Ik wilde erop terugkomen. “Gelukkig” overleed mijn dochter in mijn buik. En daar ben ik nog altijd dankbaar voor. Op die manier was ik toch niet verantwoordelijk.
Begrip voor de moeilijke beslissing die genomen is, helpt ouders verder
En die worsteling achteraf van ouders die wel een beslissing hebben genomen. Die raakt mij steeds weer. Ook al weten ze dat ze de juiste beslissing hebben genomen. Het voelt soms zo anders. Hen erkennen in hun pijn is dan eigenlijke het enige wat ik kan bieden. Zeggen dat ze uit liefde hebben gehandeld.
Maar dan is er dus ook die buitenwereld. Die er zo anders naar kijkt. Je het gevoel (kunnen) geven dat je anders had moeten beslissen. En je soms ook niet steunen omdat je er zelf voor gekozen hebt… En daarom niet verdrietig kan zijn…
Ik blijf het lastig vinden. Ben daarom dan ook zo benieuwd hoe andere ouders die hetzelfde hebben moeten meemaken, dit hebben ervaren. Daarnaast hoop ik dat dit bericht kan bijdragen tot meer bewustzijn en begrip vanuit de omgeving.
door Leonie Nuijen | mrt 2, 2023 | Het rouwproces na babyverlies
Toen mijn kinderen overleden zat ik vol schuldgevoelens. Ik voelde mij schuldig omdat mijn lijf had gefaald. Het was mij niet gelukt om mijn kinderen veilig in mijn schoot te borgen. Bij mijn dochter liep ik een nierbekkeninfectie op. En dat werd haar fataal. Nooit eerder had ik een blaasontsteking gehad. Laat staan een nierbekkeninfectie.
Ik was bang dat de artsen mij een ‘zeurpiet’ vonden
Ik plaste inderdaad veel vaker dan voorheen. Maar op de vraag of dit normaal was, kreeg ik te horen dat het erbij hoorde. Mijn baarmoeder groeide en die drukte op mijn blaas… Helaas bleek er meer aan de hand… Toen zij overleed heb ik mij heel vaak afgevraagd of ik toch niet vaker aan de bel had moeten trekken. Mij niet weg had moeten laten sturen…
Ik belde meerdere keren op omdat ik het niet vertrouwde. Omdat de klachten niet overgingen. Maar steeds kreeg ik te horen dat het geen kwaad kon en dat ik tegen de pijn een paracetamol kon nemen… Op een gegeven moment zat ik op het maximaal aantal tabletten. De pijn bleef… maar ik durfde niet meer naar de verloskundige of de arts. Uit angst dat ze mij een ‘zeurpiet’ zouden vinden.
Weken na haar geboorte bleken er nog placentaresten te zijn achtergebleven. Ook deze keer was ik steeds weggestuurd met de mededeling dat mijn klachten normaal waren. Totdat bij de laatste controle bleek dat er wel degelijks iets aan de hand was… Er volgde een curettage met een kans op een beschadiging van de baarmoedermond.
Ik werd steeds weggestuurd. Waardoor ik niet meer durfde te bellen
Ik werd zwanger van mijn zoon. En helaas bleek mijn baarmoedermond niet sterk genoeg. Ik kreeg een cerclage maar weken erna kreeg ik onverklaarbare pijnen. Ook hier werd ik steeds naar huis gestuurd met de mededeling dat er niets aan de hand was. Dat de pijnen normaal waren en dat ik hiervoor best een paracetamol mocht nemen. Ook toen durfde ik niet meer te bellen. Tot die fatale dag dat mijn zoon totaal onverwacht werd geboren. Het bandje dat de baarmoeder dicht moest houden bleek te zwak en mijn zoon viel letterlijk uit mijn buik.
Mijn intuïtie had mij niet in de steek gelaten. Maar toch liet ik mij wegsturen. Waarom?
Waarom had ik mij toch steeds laten wegsturen? Ik voelde mij zo schuldig. Ik had als moeder gefaald. Ik had mij nooit weg moeten laten sturen… Het gevoel werd versterkt door mensen in mijn omgeving die zeiden: ik laat mij nooit wegsturen. Ik vertrouw altijd op mijn intuïtie… dit zou mij nooit zijn overkomen … Ik trek aan de bel als ik iets niet vertrouw en ga pas weg als echt gebleken is dat er niets is…
Mijn hoofd maakte overuren. Ik sprak mijzelf steeds toe dat ik er echt niets aan kon doen en toch ging het gevoel niet weg… Wat ik ook deed. Wat anderen ook zeiden. Want er waren ook genoeg mensen om mij heen die mij probeerde te overtuigen dat ik geen schuld had aan de dood van mijn kinderen. Dat ik wel degelijk op tijd aan de bel had getrokken maar afhankelijk was van de artsen…
Ik werd ook jaloers op andere ouders. En voelde mij hier heel schuldig over…
Ook voelde ik mij schuldig over mijn jaloerse gevoelens. Wanneer ik moeders, vaders, gezinnen, opa’s en oma’s met een baby zag, werd ik verteerd door jaloezie. Niet dat ik het hen niet gunde maar ik voelde wel een zekere afgunst. Ik wilde dat ook. En als ik iemand met drie kinderen zag dan kon ik echt wel eens zeggen: waarom hebben zij er drie en ik geen? Soms schrok ik zelfs van mijn gedachte dat ik vond dat zij wel een kind hadden mogen verliezen in plaats van ik. Zij hadden immers kinderen. Gevoelens die ik nooit eerder bij mijzelf had gevoeld.
Ik schrok ervan en voelde mij schuldig. Hoe kon ik iemands iets misgunnen wat ik zelf ook graag had gewild? Hoe kon ik iemand iets toewensen dat ik mijn ergste vijand nog nooit had toegewenst? Ik voelde mij dan zo ontzettend laag. Zo slecht. Zo schuldig maar toch kwamen de gedachtes in mij op en voelde ik het op dat moment zo.
Wanneer ik dit uitte aan mensen in mijn omgeving, voelde ik mij nog slechter. Ze hadden immers gelijk dat ik niet zo mocht denken. Dat vond ik van mijzelf ook. Maar hoe ik mijzelf ook toesprak, de gevoelens bleven komen…
Het hielp niet. Het schuldgevoel bleef…
Ook ervaarde ik schuldgevoelens naar mijn kinderen en mijn partner. Ik voelde mij ontaard en harteloos op het moment dat ik ontdekte dat ik een dag niet aan mijn kinderen had gedacht. Voelde mij schuldig omdat ik (soms) echt had genoten. Mijzelf had verwend. Afleiding had gezocht. Hoe kon ik genieten en mijzelf toestaan weer het leven op te pakken na hun overlijden? Wat voor harteloze moeder moest ik wel niet zijn? Hield ik wel genoeg van hen? En van mijn partner? Want hoe kon ik lol hebben terwijl hij nog volledig werd opgeslokt door het verdriet…
Ik vertelde mijzelf dat mijn kinderen het niet hadden gewild dat ik niet meer zou genieten. Dat ze niet hadden gewild dat ik gestopt was met leven. Ik hield mijzelf voor dat ik wel moest genieten van het leven en er alles uit moest halen omdat zij die kans nooit hadden gehad. Maar wat ik mijzelf ook voorhield. Ik voelde mij schuldig.
En dat gevoel werd versterkt door opmerkingen vanuit de omgeving. Goh, ik zie dat je alweer lacht dan ben je er ook niet erg verdrietig over. Ik zou echt nog niet in staat zijn om een feestje te vieren…
Ik vond een manier om met mijn schuldgevoelens om te gaan
Uiteindelijk wist ik om te gaan met deze schuldgevoelens. Ik besloot om mijzelf niet meer te pijnigen en te straffen voor mijn gevoelens en gedachtes. Gewoon omdat het daar niet mee overging. Het hielp dat er mensen in mijn omgeving waren die alleen luisterde. Mij niet probeerde te laten inzien dat ik geen schuld had aan de dood van mijn kinderen. Maar gewoon luisterde en mijn gevoelens er lieten zijn.
De schuldgevoelens die ik had vanwege ‘jaloerse gevoelens’ naar andere ouders, veranderden toen mijn Turkse vriendin mij erop attendeerde dat we in het Nederlands geen woord hebben voor jaloezie vanwege een sterk verlangen. Jaloezie kent volgens haar vele gezichten. En in haar moerstaal hebben zij er allerlei woorden voor. Helaas ontbreekt dit in onze Nederlandse taal. Volgens haar was ik niet afgunstig maar had ik een sterk verlangen. Vanaf dat moment verdwenen de schuldgevoelens als sneeuw voor de zon. Verdween ook de negatieve lading van mijn jaloezie.
De schuldgevoelens die ik had wanneer ik genoot, verdwenen door de opmerking van mijn vriendin die ook een baby was verloren. Zij vertelde mij dat ik (weer) moest leren genieten. Dat ik mijzelf moest aanleren om dingen weer leuk te vinden. Dat ik mijzelf wellicht moest dwingen om weer dingen te gaan doen. Dat dit niet zonder vallen en opstaan zou gaan lukken maar dat ik alleen op die manier mijn leven weer op de rit zou krijgen. Zodat mijn kinderen liefdevol zouden worden herinnerd. Dat wat ze ook verdienden.
Ik ben niet de enige ouder die kampt met schuldgevoelens
Was ik de enige die zich zo schuldig voelde? Nee, is het antwoord. In mijn praktijk hoor ik heel vaak hoe schuldig ouders zich voelen. En hoe moeilijk ze het vinden om hiermee om te gaan. Ik begeleid hen in het omgaan met deze gevoelens.
Zijn deze gevoelens voor jou ook herkenbaar? En zo ja, hoe ben jij met deze gevoelens omgegaan? Ik ben benieuwd naar jouw mening.
door Leonie Nuijen | feb 28, 2023 | Het rouwproces na babyverlies
Ik had laatst een gesprek met een cliënt en vroeg haar wat haar geholpen had in haar rouwproces. Ze antwoordde: ik voelde mij gehoord en begrepen
Ik zocht erkenning voor mijn verdriet
Ik zocht erkenning voor mijn gevoelens
Ik zocht erkenning voor mijn schuldgevoel
Ik kreeg adviezen die mij niet verder hielpen
Ik kreeg allerlei adviezen zoals:
je moet je niet schuldig voelen aan de dood van je kindje. Je kon er niks aan doen
je moet het een plekje geven want je moet wel door
kijk naar wat je wel hebt
Maar hoe dan? Dat vertelde niemand mij
Ik moest met iemand praten omdat ik er aan dreigde onderdoor te gaan
Omdat ik er aan onder door dreigde te gaan en een kind had om voor te zorgen, besloot ik dat ik met iemand moest praten. Met iemand die mij echt begreep. Ik wilde gehoord worden
Ik was niet op zoek naar ‘mijn nieuwe ik’ Ik had geen behoefte om te ontdekken wat het verlies mij persoonlijk kon brengen. Zover was ik niet. Ik was verlamd door het verdriet. Mijn leven was in één keer gitzwart geworden. En daar wilde ik uit. Maar hoe? ik had werkelijk geen idee. En ook niet de moed…
Bij jou kreeg ik wel waar ik naar op zoek was
En bij jou voelde ik mij gehoord. Jij luisterde. Je gaf mij erkenning. Probeerde mij niet op andere gedachten te brengen maar legde uit dat mijn gevoelens en gedachtes normaal waren. Jij vond niks gek. Bij jou mocht ik gewoon mijn verhaal doen. En dat verlichtte mijn pijn. En zo ontstond er ruimte om voorzichtig weer mijn leven op te pakken.
Je staat er niet alleen voor
Ben je ook je kind verloren?
Voel je je ook zo onbegrepen?
Heb je ook behoefte aan een luisterend oor?
Aan iemand die gewoon luistert?
Bij wie je gehoord voelt?
Neem vrijblijvend contact met mij op
Rouwen doe je op je eigen manier maar je hoeft het niet alleen te doen
door Leonie Nuijen | feb 23, 2023 | Babyverlies en de omgeving, Het rouwproces na babyverlies, Weer aan het werk na het verlies van je baby
Alsof het verlies van mijn kind al niet erg genoeg was, kreeg ik te maken met nog meer verlies. Haar woorden dreunen door. Ze komen binnen. En ze heeft gelijk. Wanneer je je kind verliest, blijft het vaak niet bij het verlies van je kind alleen.
Het verlies van een kind werkt door op alles wat zo vertrouwd en gewoon is:
- je relatie met je partner,
- je relatie met je ouders en schoonouders,
- je relatie met je broers en zussen,
- je relatie met vrienden,
- het werk en je collega’s.
Het verlies van je baby beïnvloedt je gezondheid en levenskracht.
Relaties komen onder druk te staan
Op eens komen relaties onder druk te staan. Niet bewust maar het gebeurt. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en juist het verschil in rouwen, zorgt ervoor dat je elkaar niet meer begrijpt. Maar relaties komen ook onder druk te staan doordat we niet weten hoe we met verlies moeten omgaan. Hoe we de ander kunnen helpen.
In onze poging de ander te helpen, zeggen we goedbedoelde maar kwetsende woorden en bieden we goedbedoelde maar averechts werkende hulp. En voordat je er erg in hebt, ontstaat er verwijdering. Groei je uit elkaar, raak je vrienden kwijt, raak je, je baan kwijt…
De pijn van het verlies is meer dan verdriet alleen
Maar dat niet alleen. Verlies is meer dan verdriet alleen. Verdriet om verlies, huist zich ook in je lijf. Het verstoort je nachtrust. Het zorgt naast mentale problemen ook voor fysieke ongemak. Het doet letterlijk overal pijn.
Het verlies zorgt ervoor dat je niet kunt functioneren zoals je altijd deed. Met alle gevolgen in het sociale- en het werkverkeer. En als je niet uitkijkt verlies je hierdoor je werk en je sociale netwerk…
Het verlies van ons kind is blijvend. Maar de andere verliezen hebben we kunnen voorkomen
En dan hoor ik haar zeggen: we zijn zo blij dat we met jou in gesprek zijn gegaan. Het verlies van ons kind is blijvend. Maar die andere verliezen, hebben wij kunnen voorkomen. Wij dreigden elkaar kwijt te raken. En dat is nu niet gebeurd. Ook de relatie met onze ouders, die door het verlies een enorme deuk opliep, is hersteld.
We durfden de draad van het leven weer op te pakken
En dat niet alleen. Je hielp ons ook weer onze weg te vinden op het werk. Het was heel ‘verleidelijk om in de ‘rouwbubbel’ te blijven maar we wisten ook dat we daar niet in konden blijven. Hoe vertrouwd het ook op dat moment voelde. We moesten eruit. Wilden dit ook. Maar wanneer en hoe zet je de eerste stap?
Haar woorden dreunen nogmaals door. Komen weer binnen. En ik voel blijdschap. Dit is waar ik het voor doe. Ouders helpen bij het herpakken van hun leven en het hervinden van toekomstdromen.
