door Leonie Nuijen | dec 12, 2023 | Babyverlies en de omgeving, Feestdagen, Het rouwproces na babyverlies
De feestmaand is begonnen
Samen met mijn man, hang ik de slingers op voor onze jongste zoon. Hij wordt 6 jaar. Op zijn verjaardag begint de adventsperiode. Is het nog 4 dagen tot pakjesavond. Is het de eerste dag van de voor velen ‘mooiste tijd van het jaar’.
Ik verheug mij op de komende periode. De periode van gezellig samenzijn. Ik verheug mij op pakjesavond, het optuigen van de boom, het kerstdiner, de TOP2000 en het proosten op het nieuwe jaar. Ik maak plannen hoe ik deze maand ga vullen om zoveel mogelijk te genieten van al het moois dat december biedt.
Niet voor iedereen een feestmaand
Dan gaat mijn telefoon. Een vrouwenstem. Ze vraagt of ik deze maand en het liefst voor de kerst een plekje vrij heb voor een consult. Ze is het afgelopen jaar twee kindjes verloren. Het was nog pril maar het was heel erg gewenst. Ze is nu weer in verwachting. Het gaat goed maar ze kan er niet echt van genieten. Meer dan eens wordt ze overvallen door angst. Ze wil kunnen genieten van haar zwangerschap. Maar deze is nu zo beladen. En met deze feestmaand, komt alles extra hard aan.
Als ze haar eerste kindje niet was verloren, had ze deze maand haar kindje mogen ontmoeten. Had ze met haar kindje kerst gevierd. Nu is ze zwanger van de derde… ze aarzelt en vraagt aan mij: Kan ik dat zo zeggen? De derde? Of klinkt dat heel raar?
Ik bevestig haar dat ze in verwachting is van haar derde kindje. En vertel haar dat ze moeder werd op het moment dat ze besloot om moeder te worden. En dat ze op het moment van een positieve zwangerschapstest een kindje in wording bij haar droeg.
Het is even stil. Wat fijn dat je dit zegt. Ik vind het namelijk zo moeilijk om erover te praten. Als mensen vragen of dit mijn eerste zwangerschap is dan zeg ik: ‘Nee, het is mijn derde’. Als mensen dan vragen hoe oud mijn andere kinderen zijn, moet ik zeggen dat ik ze verloren ben. En als ze dan vragen hoe oud ze waren… dan weet ik gewoon niet wat ik moet antwoorden. Het was nog pril. Slechts een paar weken….
En nu is het december en opeens ben ik heel verdrietig. Opeens overvalt mij steeds het gevoel dat ik eigenlijk met mijn kindje kerst had moeten vieren… En dan voel ik mij zo schuldig ten opzichte van dit kindje… Snap je?
Natuurlijk snap ik haar. Toen ik Madelon, wilde ik geen enkele feestdag vieren. Wat had ik immers te vieren? Ik was alleen maar heel erg verdrietig. En elke confrontatie met ‘gelukkige gezinnetjes’ deed pijn. Toen ik de eerste kerst met onze jongste zoon vierde, werd ik overvallen door een enorm schuldgevoel. Ik had mij zo verheugd op de eerste kerst met ons kindje. Maar toen het kerst was, voelde ik een enorme leegte en gemis. Opeens waren de lege stoelen weer extra zichtbaar en voelbaar. Het was niet de eerste kerst met ons kindje. Maar de eerste kerst van ons kindje.
Mijn verliesverhaal is niet gelijk met haar verliesverhaal. Maar ik voelde haar emoties. En natuurlijk had ik een plekje voor haar. In mijn agenda heb ik altijd een paar plekjes voor vragen als deze.
De confrontatie met plezier doet pijn
Door het telefoontje besef ik weer hoe pijnlijk de decembermaand kan zijn. Word ik mij er weer van bewust dat december niet voor iedereen een feestmaand is. Dat de decembermaand een maand is waarin verlies, verdriet en eenzaamheid nog pijnlijker voelbaar zijn. En dat ik dat gevoel heel goed ken. Ik wist niet hoe ik deze maand, na het overlijden van mijn dochter, door moest komen.
Elke confrontatie met nostalgie, saamhorigheid, gezelligheid, samenzijn deed pijn. Maar ik kon er niet om heen. Overal, echt overal werd ik geconfronteerd met de gezelligheid die december te bieden had. Alles was doordrenkt met sentiment. In de reclames, op de televisie, in de folders, in winkels, in restaurants, in de stad. Er was geen ontsnappen aan. Overal waar ik keek was daar die confrontatie met mijn diepste pijn. Het gemis, de leegte en de eenzaamheid van het verlies.
Ik wilde geen sinterklaasfeest, kerst en oud en nieuw vieren. Maar wilde ook niet alleen zijn. Wilde mij niet ‘beter voordoen‘, maar wilde ook niet de sfeer verpesten. Het feest van anderen vergallen. Door thuis te blijven, zorgde ik ervoor dat anderen gewoon konden genieten. En hoefde ik mij niet groot te houden. Maar wat voelde ik mij eenzaam. En verdrietig. Zo intens eenzaam en verdrietig had ik mij niet eerder gevoeld.
De feestdagen zo kwam ik ze door
Een jaar later overleed mijn oudste zoon. En weer was daar die ver….. decembermaand.
Dit keer deed ik het anders. Mijn man en ik gaven onszelf de ruimte om ons niet beter voor te doen. En lieten weten dat we graag op het laatste moment wilden beslissen of we wel of niet zouden komen naar het traditionele kerstdiner. Ook vroegen we of het okay was als we naar huis gingen wanneer we overmand zouden worden door onze emoties.
En dat bleek een goede keuze. We voelden de vrijheid om ons te mogen voelen zoals we ons voelden. En dat maakten de dagen minder beladen. Het verdriet mocht er zijn. We hoefden niet in eenzaamheid het verdriet te dragen. Natuurlijk waren de feestdagen deze keer minder bruisend en feestelijk. Er zat een randje aan. Een zwart randje.
Maar juist het toelaten van het gevoel en het stilstaan bij het gemis, maakte deze dagen zoveel lichter en intiemer. Het werden dagen die zich echt vulde met de decembergedachte.
Tip om de feestdagen door te komen
Feestdagen zijn vaak de momenten van terugkijken en herinneren. Besef dat het gemis en het verdriet juist op deze dagen extra aanwezig kan zijn. Doe je niet sterker voor maar wees gewoon zoals je je voelt. Geef uiting aan je gevoelens. Het mag er zijn. Het onderdrukken van je gevoelens versterkt juist het nare gevoel. Waardoor deze dag of dagen nog pijnlijker, zwaarder of verdrietiger zijn. Niet doen dus. Laat die traan maar even gaan.
De komende dagen deel ik tips die jou en je naasten helpen de feestdagen door te komen. Tips voor jou die een kindje moet missen. En tips voor de omgeving om jou door de feestdagen te helpen.
door Leonie Nuijen | nov 17, 2023 | Het rouwproces na babyverlies
Het is nauwelijks voor te stellen dat je je overleden baby niet mag zien. Dat het direct van je wordt weggenomen zodat je er geen band mee opbouwt. En je je er niet aan gaat hechten. Dat je je baby niet zelf mag laten begraven of cremeren. En dat je niet weet waar jouw baby zijn laatste rustplaats heeft…
Tot ver in de jaren 60 van de vorige eeuw, werden stilgeboren baby’s zonder naam en zonder duidelijk aangegeven rustplaats, begraven. (Voxweb, z.d.)
Tot midden in de jaren 80 van de vorige eeuw werd een stil geboren baby, direct bij de ouders weggehaald. Door het direct bij de ouders weg te halen, zouden de ouders zich niet hechten aan het kind. En zouden ze er dus ook geen verdriet om hebben. Men was ervan overtuigd dat ouders geen emotionele band konden hebben met een kind dat ze nooit hadden gekend (Ouders en zo, z.d.)
De moeder lag tussen alle moeders en hun baby’s op de kraamafdeling. Er was geen aparte plek voor moeders die hun baby waren verloren. En er was geen plek om te rouwen. Zodra het kon, werd de moeder ontslagen uit het ziekenhuis. En bleef de baby achter. Het ziekenhuis droeg zorg voor het begraven of cremeren (Ouders en zo, z.d.).
Er rustte een enorme taboe op het overlijden van een baby. Er werd niet over gesproken. Ouders kregen dikwijls te horen: ‘volgende keer beter’, ‘je bent nog jong dus je kunt nog genoeg andere kinderen krijgen’… etc. Aan het verdriet werd volledig voorbijgegaan. Als ouders moest je het allemaal maar snel vergeten en je richten op een volgende zwangerschap (Ouders en zo, z.d.).
Gelukkig veranderde dit inzicht. Vanaf eind jaren 80 werd duidelijk dat kennismaken met je baby, herinneringen maken en afscheid nemen helend werkt in het rouwproces. Toch duurde het nog tot 3 februari 2019 om je baby die stil geboren was te laten registreren in het BRP (Gemeente Rotterdam, z.d.).
Het verdriet van ouders, die hun baby nooit hebben gezien, is intens groot
“Tijdens mijn opleiding HBO-V werkte ik in een verzorgingshuis. Er woonde een dame die altijd erg onaardig deed. Ik werd vaak door haar afgesnauwd. En soms bleef het niet alleen bij schelden en snauwen alleen. Op een dag was ik haar aan het verzorgen en weer werkte ze niet mee. Ze begon te slaan en zei dat ik een roodharige heks was.
Het was de druppel. Ik vroeg haar waarom ze mij altijd roodharige heks noemde en nu ook begon te slaan. Ze keek mij aan en zei: omdat roodharigen niet te vertrouwen zijn. Ik keek haar aan en vroeg haar: heb ik u ooit iets aangedaan waardoor u mij niet kan vertrouwen? Ze keek me aan en zei toen: Nee, jij niet maar wel die andere.
Omdat ik de enige roodharige medewerker was, vroeg ik haar: Die andere? Ja, zei ze. Die andere, die twee keer mijn baby van mij heeft afgepakt. Ze zei dat alles goed kwam. Dat zij voor ze ging zorgen. Maar ik heb ze nooit gezien. Ze zijn weggestopt. Begraven en ik weet niet eens waar. Toen zag ik een traan over haar wang glijden. Ik pakte haar hand en streelde hem. Toen vroeg ik haar: dus u heeft twee baby’s die u nooit hebt gezien? Ze keek mij aan en knikte.
Alleen zij en haar man wisten van de baby’s
Ik wist niet wat ik hoorde en wist ook niet wat ik ermee aan moest. Ik zei haar dat ik niet op de hoogte was van dit verdriet en verontschuldigde mij.
Ze keek mij aan zei: alleen mijn man en ik. En toen begon ze te huilen. Ik keek haar aan en zei: dus alleen uw man en u weten dat u nog twee kinderen hebt. Uw kinderen weten niet dat ze… twee zusjes hebben, vulde ze mij aan. Wat erg, zei ik. Dat is toch verschrikkelijk.
Ze keek mij aan en ik zag een zachtheid in haar ogen die ik nog nooit eerder had gezien. Ze zei: jij vindt het echt heel erg voor mij. Ik knikte en zei dat ik het onmenselijk vond.
Haar man vertelde haar dat het meisjes waren
Toen begon ze over haar kinderen te vertellen en hoe het was gegaan in het ziekenhuis. Dat haar kindjes direct van haar werden weggenomen. Dat ze van haar man hoorde dat het meisjes waren. Na de bevalling van haar eerste dochter lag ze tussen moeders die wel hun kindje bij zich hadden. En daar lag ze met lege handen en een lege buik. Tussen al die blije moeders. Niet wetend waar haar kindje was.
Toen ze werd ontslagen, werd snel duidelijk dat ze over moest tot de orde van de dag. Ze moest maar snel weer zwanger worden. Binnen het jaar was zij weer zwanger maar ook dit kindje overleed. En de hele geschiedenis herhaalde zich. Uiteindelijk kreeg zij nog twee gezonde meiden maar het gemis om haar twee oudsten, voelde ze iedere dag. En vandaag was het de geboortedag van haar oudste dochter…
De erkenning voor haar verdriet, veranderde onze verstandhouding
Met tranen in mijn ogen vroeg ik haar of ze, ze misschien een naam had gegeven. Het was eruit voor ik er erg in had. En vóór ik mij kon verontschuldigen, antwoordde ze: ja, we hebben ze Marietje en Sophietje genoemd. En Marietje is vandaag jarig…
Mag ik u feliciteren vroeg ik haar? Met een glinstering in haar ogen en een traan op haar wang, antwoordde ze: ja dat vind ik heel lief.
Die dag, veranderde onze verstandhouding. Haar verhaal maakte diepe indruk op mij. En ook op de wijze waarop ik naar mensen kijk. Haar gedrag kwam voort uit verdriet. Toen ze erover mocht praten, ontdekte ik een hele lieve vrouw met wie ik dikwijls over haar dochters sprak en met wie ik op de verjaardag van Marietje en Sophietje gebak at.
door Leonie Nuijen | nov 6, 2023 | Babyverlies en de omgeving, Babyverlies en je andere kinderen, Het rouwproces na babyverlies
De dood is prachtig
Mijn zoon heeft een studiedag. En hij wil naar Naturalis. Vol enthousiasme loopt hij door alle zalen. Beantwoord de vragen van de speurtocht. En elk bordje wordt uitgebreid gelezen. We hebben een heerlijke dag samen
In de auto op weg naar huis zegt hij: “Het was super tof mamma. Vooral de dood. Dat vond ik het mooist. Ik was er echt in geïnteresseerd hé?”
Ik bevestig hem en vraag wat hij er zo mooi aan vond.
Nou gewoon, antwoord hij: “dat alles uiteindelijk dood gaat en dat de dood ook iets moois is. Een dood hert dat eten is voor andere dieren. Een dood blad dat voedsel is voor de grond en voor de planten. Als iets dood is, is het goed voor iets anders. Echt cool is dat”
“Weet je nog dat Koos doodging? En we hem gingen begraven in de tuin? En we een plant hebben geplant op Koos zijn graf? Nou? Die plant groeit toch super goed? Dat komt door Koos…”
Ik knik en zeg hem: “Ik denk dat je gelijk hebt.”
Er zijn verschillende manieren van begraven
Een paar weken later heeft hij weer een vrije dag en bezoeken we NEMO. En weer dompelt hij zich vol enthousiasme in alles wat hij ziet en kan doen. Opeens hoor ik hem roepen: “Mamma, kijk! Ze hebben hier ook iets over de dood. Allemaal begrafenissen. Allemaal anders. Kijk mamma. Kijk dan!” Als ik naast hem sta en samen met hem de verschillende manieren van begraven en omgaan met de dood bekijk, hoor ik hem zeggen: “Mooi he?”
Kinderen willen weten hoe en waarom
Als we thuis zijn vraag hij mij: “Hoe zijn Madelon en Oscar overleden? Ik had het op Oscars verjaardag met juf over Madelon en Oscar. Ik vertelde dat Oscar vandaag jarig was. Dat hij 8 jaar zou zijn geworden. En dat we vandaag taart gingen eten.”
“Juf vroeg aan mij of ik wist hoe ze waren overleden. En toen kwam ik erachter dat ik dat niet wist. Dus…hoe zijn ze overleden?”
Best lastig om in begrijpelijke taal over de dood te praten
Ik kijk onze jongste aan en besef dat ik nooit heb verteld waaraan Madelon en Oscar zijn overleden. Ik heb nooit de behoefte gevoeld. Ik vond wel dat hij moest weten dat hij een zus en een broer had. En dat ze zijn overleden. Maar heb er nooit over nagedacht om te vertellen waaraan of waarom ze zijn overleden. Zijn vraag overvalt mij.
Verwachtingsvol kijkt hij mij aan. Ik zoek naar woorden om het op een begrijpelijke manier uit te leggen. En ik merk hoe lastig ik het vind. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik dit aan een jongetje van bijna zes kan vertellen.
Ik voel een lichtelijke schaamte. Ik die mijn cliënten adviseert om open en eerlijk te zijn naar de andere kinderen over het verlies van de baby, had nu zelf iets laten liggen?
Wanneer praat je met je kind over het verlies van zijn broer of zus?
Mijn gedachten gaan uit naar een gesprek met een cliënte. Ze vroeg mij wat het juiste moment was om haar zoon uit te leggen dat zijn babybroertje was overleden. Ik zei haar dat er nooit een slecht moment is. Maar dat je ze eerlijk moest zijn op het moment dat ernaar wordt gevraagd. En dat ze er zelf over zou kunnen beginnen als ze merkt dat hij niet lekker in zijn vel zit of ander gedrag vertoont.
Ik vertelde haar ook dat kinderen veel meer meekrijgen en doorhebben dan wij denken. Hij ziet dat zijn ouders verdrietig zijn. Weet dat er een baby kwam en nu is er toch geen baby.
Hierop vroeg ze of Mans wist dat hij een broer en zus had. Ik beantwoordde bevestigend En vertelde haar dat ik Mans over zijn broer en zus vertelde toen hij 2 jaar oud was.
Mans ging naar de kinderopvang. En in zijn groep hadden veel kinderen een broertje of zusje of kregen een broertje of zusje. Mans vroeg hierop steeds wanneer hij een ‘baby’ zou krijgen.
Op een gegeven moment was Mans ontroostbaar. Zijn vriendinnetje had een zusje gekregen. Hij vond het oneerlijk want zij had al een zus. En hij niet. Dit was het moment waarop ik hem vertelde over Madelon en Oscar.
Blijkbaar is dit het moment voor Mans om te weten hoe en waarom Madelon en Oscar zijn overleden.
Een kind is gewoon nieuwsgierig
Nou? hoor ik mijn zoon ongeduldig.
Ik kijk hem aan en vertel hem dat Madelon in mijn buik is doodgegaan. Dat, dat soms gebeurt. En dat niemand weet waarom.
En Oscar? hoor ik hem vragen.
Ik vertel hem dat baby’s negen maanden in de buik moeten groeien voordat ze geboren mogen worden. Wanneer baby’s eerder dan negen maanden geboren worden, moeten ze buiten mama’s buik verder groeien. En dat gebeurt in een couveuse. Dat is een wieg die speciaal gemaakt is voor baby’tjes die eigenlijk nog in hun mamma’s buik hadden moeten blijven.
Ik vertel hem dat het sommige baby’s lukt om verder te groeien en dat het sommige baby’s niet lukt. Die worden ziek. En zo ziek dat ze overlijden.
En dan zijn er ook baby’s die zo klein en zwak zijn dat ze gewoon niet sterk genoeg zijn om te groeien. En die overlijden dan ook. Oscar was te klein en te zwak.
Kinderen rouwen en ervaren de dood op een manier die past bij hun ontwikkeling
De kamer vult zich met stilte. Minutenlang pure stilte. Dan zegt Mans… wat zielig voor Oscar en Madelon. Dat ze nooit met speelgoed hebben gespeeld. En dat ze niet weten wie jullie, opa, oma en ik zijn. Ik vind het echt zielig.
Weet je mamma… eerst was ik boos dat mijn broer en zus niet leefden. En ik niet met ze kon spelen. Zoals mijn vriendjes wel kunnen. En soms ben ik ook verdrietig. Nu vind ik het ook zielig. Want Madelon en Oscar weten helemaal niet hoe lief jij en papa zijn. Want ik heb de liefste papa en mama van de wereld.
Hij geeft mij een knuffel en vraagt: mag ik nu een filmpje kijken? Ik geef hem een knuffel en zeg natuurlijk schat.
Kinderen ervaren het gemis van hun broer en/of zus. Ook al kennen ze hem en/of haar niet.
Ze zijn nieuwsgierig. Ook naar onderwerpen waar een taboe op ligt. Kinderen rouwen op een manier die past bij hun ontwikkeling. Dus niet iets om ze voor te beschermen. Ze kunnen onderwerpen als dood en rouw aan. Mits je er eerlijk en open over praat.
Praten over de dood en verlies is nuttig en het verbindt
Door het gesprek met mijn zoon besefte ik hoe waardevol het is om over de dood te praten. Het is onderdeel van ons leven. Het hoeft ons niet uit balans te brengen. Of van streek.
Vandaag pakte hij hun fotoboeken. Bij de foto’s van de uitvaart, wijst hij naar de foto’s met ballonnen en zegt: Kijk mamma de ballonnen lijken samen wel een vlinder.
Ik ben ontroerd. Ontroerd omdat hij gelijk heeft. Ik zie ook duidelijk een vlinder. Mijn hart vult zich met liefde en ontroering. De liefde van mijn jongste voor mijn twee oudsten… onbeschrijfelijk mooi. Ontroerd over de wijze waarop hij met de dood en het verlies omgaat.
Niet alleen mijn twee oudste kinderen leerden mij dat er leven na de dood is. Ook mijn jongste.
Wil je meer weten hoe je het gesprek over verlies en dood kunt aangaan?
Vind je het lastig om te praten over de dood? Hier vind je een lijst met boeken die jou kunnen helpen te praten over de dood en verlies.
door Leonie Nuijen | okt 30, 2023 | Babyverlies en de omgeving, Het rouwproces na babyverlies, Weer aan het werk na het verlies van je baby
Goed bedoelde maar kwetsende opmerkingen
Gevoelens van machteloosheid, woede, ontreddering. Een onvervulde kinderwens, een miskraam of een overleden (klein)kind. (Groot)ouders die dit meemaken kennen het gevoel. Onbegrip van je omgeving. ‘Gelukkig heb je nog andere (klein)kinderen’ ‘Zwanger worden is in ieder geval geen probleem’, Als je het loslaat, word je wel zwanger’, zulke opmerkingen wil je niet horen. Maar het gebeurt wel. Hoe reageer je als buitenwereld op een dergelijk verlies of proces? Bagatelliseren, ontkennen?
Babyverlies heeft invloed op je welzijn, je gezondheid en functioneren
Tijdens mijn werk als HR-adviseur ontmoette ik regelmatig medewerkers die niet spontaan in verwachting raakten, een miskraam hadden gehad of een (klein)kind hadden verloren. Ook ontmoette ik regelmatig medewerkers die fertiliteitsbehandelingen ondergingen of opnieuw zwanger waren na verlies van hun (ongeboren) kind. Ik merkte dat deze medewerkers vaak problemen kregen op gebied van hun welzijn, gezondheid en functioneren. Dit leidde niet zelden tot onnodig ziekteverzuim en/of arbeidsconflicten. Rouwen kost energie.
Je kind maakt altijd deel uit van je gezin
Door IVF heb ik drie kinderen gekregen waarvan de twee oudsten zijn overleden. Pure pech. Onze oudsten maken nog altijd deel uit van ons gezin. Hun urnen staan op een mooie plek in onze huiskamer. Zo zijn ze altijd bij ons. Wanneer iemand vraagt hoeveel kinderen ik heb, dan zeg ik “Drie, waarvan er twee zijn overleden”. Het antwoord voelt soms ongemakkelijk en doet soms pijn. Rouw verdwijnt niet. Het is altijd op de achtergrond aanwezig. Om onverwacht weer even langs te komen.
Steun vanuit de omgeving is onontbeerlijk tijdens je rouwproces
Ik heb zelf aan den lijve ondervonden wat het niet spontaan krijgen van een kind en het verlies van een kind werkelijk met je doet. De impact is enorm. Door deze ervaring kwam ik erachter dat steun van je omgeving, van je familie en vrienden, maar ook van je werkgever en collega’s onontbeerlijk is om weer op te kunnen krabbelen en weer als vanouds te kunnen functioneren.
Babyverlies zet je relaties onder druk
Verlies ontwricht je leven. Zeker wanneer er weinig begrip of steun is vanuit de omgeving. Relaties komen onder druk te staan. Iedereen heeft zijn eigen rouwproces. Juist dat eigen rouwproces kan zorgen voor frictie. Zo wilde ik graag praten terwijl mijn man zich terug trok op zijn kamer. Voor hem was het de manier om ermee om te gaan. Ik respecteerde dat.”
Het is niet altijd makkelijk om de steun en begrip te krijgen die je zoekt
Steun en begrip van de omgeving is zó belangrijk. Zonder steun en begrip van je omgeving, wordt rouwen een heel eenzaam proces. Het is soms lastig om de steun en begrip te krijgen die je zo verlangt. Door je verdriet reageer je anders dan normaal. En dat maakt het voor de omgeving lastig(er) met je om te gaan.
Het is voor de omgeving niet altijd makkelijk om de steun te bieden die je zoekt
Ook is het belangrijk om te beseffen dat de mensen in je omgeving je heel graag tot steun willen zijn, maar niet weten hoe. Zeggen met de beste bedoelingen de meest kwetsende opmerkingen. Met de beste intentie kwetsen ze je.
Door het verdriet reageer je anders dan normaal
Het inzicht dat het voor je omgeving ook lastig is om met jou om te gaan, helpt de relatie goed te houden. Net als snappen dat de ander iets met de beste intentie doet.
Verwachtingen komen niet overeen
Zo kregen wij na het verlies van onze kinderen conflicten met onze ouders. Zij reageerden anders dan wij van hen verwachtten. Het inzicht dat onze ouders worstelden met hun verdriet en hun rol als ouders, zorgden ervoor dat de relatie herstelde.
Mensen zijn er niet op uit om je te kwetsen
Ook tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen merkten we dat onze relaties met anderen onder druk kwamen te staan. Vrienden die ons uit de weggingen omdat zijzelf een kindje verwachtten. Bang om ons te kwetsen.
Het inzicht dat onze vrienden ons niet wilden beschermen tegen pijn, zorgden ervoor dat onze relatie herstelde.
Gebrek aan de juiste kennis zorgt vaak voor onbegrip
We moesten vakantiedagen opnemen voor bezoeken aan het ziekenhuis tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen.
Het taboe op de ‘dood’ zorgt voor vermijding van het onderwerp en de persoon in kwestie
En onze werkgevers en collega’s lieten verstek gaan bij de uitvaart omdat ze ervan uitgingen dat wij niet zaten te wachten op hun komst. Ook deed men alsof er niets was gebeurd toen wij ons werk weer gingen hervatten. Het hele onderwerp werd vermeden. Het inzicht dat onze werkgevers geen idee hadden, hoe ze ons konden steunen, maakten ons milder en minder onzeker.
Kennis vergroten – impact verkleinen
Het woord dunamis komt uit het Oudgrieks en betekent vrij vertaald ‘kracht’. Maar het is meer dan dat. Wanneer er werd gesproken over de dunamis van iemand dan bedoelde men het vermogen van iemand om te herstellen.
Ik wil met Dunamis Coaching een bijdrage leveren in het beperken van leed door verlies en ongewenste kinderloosheid. Ik heb als doel mensen te begeleiden bij het terugwinnen van het vermogen hun leven weer op te pakken. En het beperken van de andere ‘verliezen’ zoals verlies van relatie, vriendschappen, baan…
In mijn dienstverlening richt ik mij niet alleen op het rouwproces maar ook op de communicatie en relatie met de omgeving; de eigen partner, ouders, broers, zussen, vrienden, werkgever, collega’s.
Meer informatie of wil je weten wat ik voor je kan betekenen? Neem hier contact met mij op
door Leonie Nuijen | okt 11, 2023 | Het rouwproces na babyverlies
En daar is ze dan. Madelon, onze dochter waar we zo naar uitkeken. Alleen niet op dit moment. Ze had nog gewoon moeten groeien.
Trots en vol liefde kijk ik naar ons meisje. Ons meisje dat zo levendig was tot die ene fatale dag. Die dag waarop het mis ging. En wij te horen kregen dat ze geen kans van leven had.
Uit liefde lieten we haar gaan
De dag waarop wij beslisten dat ze niet langer hoefde te lijden. De dag waarop we besloten om de zwangerschap te beëindigen.
Liefde is ook loslaten, zeiden we tegen elkaar. Liefde is iemand gunnen om te mogen gaan.
Mijn hart vult zich met liefde en tranen
En nu ligt ze in mijn armen. En mijn moederhart vult zich met liefde en trots. Maar ook met intens verdriet.
Er gaat van alles door mij heen
Ik voel mij schuldig. Naar mijn man, mijn ouders, schoonouders. Maar vooral naar Madelon. Het was mijn lijf dat het liet afweten.
Ik ben boos . Boos op mijn lijf omdat hij mij in de steek liet. Boos op de dokter die mijn baby niet kon redden.
Ik ben bang. Bang dat ik nooit meer dit verdriet te boven zal komen. Bang dat mensen Madelon vergeten. Bang dat ik Madelon zal vergeten…
En steeds weer die vraag: Waarom?
Steeds vraag ik mij af: Waarom? Waarom wij? Waarom Madelon?
En dan gebeurt het nog een keer
En dan zijn we een jaar verder. In mijn armen ligt onze zoon Oscar. Weer is het oorverdovend stil. Weer vult mijn moederhart zich met liefde en trots. En ook weer met intens verdriet.
Weer voel ik mij schuldig, ben ik boos en ben ik bang.
En weer vraag ik mij af: Waarom? Waarom weer wij? Waarom nu ook Oscar?
Babyverlies gaat gepaard met wisselende emoties
Deze week is het Baby Loss Awareness Week. Het thema van dit jaar: “Dit is babysterfte”. En staat in het teken van de emoties die horen bij het verlies van een baby.
Emoties die ik allemaal heb gevoeld. En die ik ook allemaal heb doorleefd.
Ook al dacht ik nooit meer gelukkig te kunnen zijn. Het tegendeel bleek waar
Ik dacht dat ik nooit meer gelukkig kon zijn. Maar het tegendeel is waar. Ik ben gelukkig. Ook al ging het niet vanzelf. Heb ik echt hard moeten werken om de zin van het leven weer te gaan zien.
En het is mij gelukt. Ik heb het verlies van mijn kinderen verweven in mijn leven. Het is mij gelukt om in te zien dat ik geen schuld had aan hun dood. Maar dat het lot anders besliste.
De dood van Madelon en Oscar heeft mij ook iets moois gebracht
Madelon en Oscar zijn nooit uit mijn gedachten. En wanneer ik aan ze denk, voel ik alleen maar liefde en trots. Madelon en Oscar leerden mij dat er leven is na verlies. Ze stonden aan de wieg van mijn bedrijf.
Zij zijn mijn drijvende “kracht”, mijn inspiratie om andere ouders te helpen na het verlies van hun baby. En het bewustzijn op babyverlies te vergroten.
Mijn liefde voor hen is oneindig
Hun leven stopte niet bij hun dood. Het ontwikkelt zich. Net als mijn bedrijf. En de liefde die blijft.
