door Leonie Nuijen | jun 13, 2024 | babyverlies en de kraamweek, Het rouwproces na babyverlies, professional
Mijn lijf snapt er niets van
Mijn borsten doen zeer. Ze zijn rood en heel groot. Het zit vol moedermelk. Het doet pijn. Het brandt. Ik voel de tranen opkomen. Weet mij geen raad, behalve dat ik zoek naar verlichting.
Mijn emoties zitten hoog. Ik kan alleen maar huilen
Ik huil. Mijn man komt de slaapkamer binnen. Ziet mijn grote rode borsten. En ziet mijn met tranen bedekte gezicht. Hij schrikt en vraagt wat hij moet doen. “Ik weet het niet zeg ik. Het doet enorm pijn en ik begin hartverscheurend te huilen.”
Ik ben bevallen. En mijn lijf doet wat het moet doen. Het zorgt ervoor dat ik mijn kind kan voeden. Maar er is geen kind om te voeden. Onze dochter is stil geboren.
Er is geen kraamverzorgende. Daar had ik volgens het ziekenhuis geen recht op.
Ik wil de dat de melkproductie stopt maar weet niet hoe
Mijn borsten worden steeds groter. Ze willen geleegd worden maar ik heb geen idee hoe. “Er zijn van die pads”, zeg ik tegen mijn man. “Van die pads tegen melklekken.”.
“Waar haal ik die?”, vraagt hij? “Bij het Kruidvat”, antwoord ik. En weg is hij. Omdat de pijn ondragelijk wordt bel ik de verloskundige praktijk. Ik krijg te horen dat ik niet meer onder hun verantwoordelijkheid val omdat ik ben doorverwezen naar het ziekenhuis.
Ik begin heel hard te huilen. Dan hoor ik de verloskundige tegen mij zeggen: “Ik hoor net van de assistente dat je bent bevallen en dat je heel erg veel pijn in je borsten hebt”. Kun je mij vertellen wat er precies aan de hand is?”.
Na ongeveer 20 weken zwangerschap, gaan borsten melk maken
Met hotten en stoten vertel ik over mijn gezwollen en pijnlijke borsten. En vertel ik dat er melk uit mijn tepels lekt. “Met deze termijn?”, hoor ik haar verbaasd reageren. “Dit heb ik nog nooit mee gemaakt. Jeetje, wat een ontzettende pech heb je. Dat je ook dit nog moet doormaken.” Ze vervolgt haar verhaal en zegt: ”Je valt inderdaad officieel niet meer onder onze verantwoordelijkheid. Eigenlijk moet ik je doorverwijzen naar het ziekenhuis. Maar wil je wel advies geven wat je kunt doen.” “Dank je wel”, antwoord ik haar.
Pijnstillers en een strakke bh om de stuwing te verminderen
“Koop een strakke bh of knoop een sjaal strak op je borsten. Dan zal de melkproductie afnemen. Tegen de pijn kun je een pijnstiller nemen. Sterkte en succes ermee.” En ze hangt op.
Ook bij mijn man zitten de emoties hoog
Inmiddels is mijn man thuis gekomen met de pads. Hij vertelt hoe vreselijk het was. Hij kon de pads niet vinden. Moest iemand aanspreken. Ze feliciteerde hem en vroeg wat het was geworden. Hierop was hij in huilen uitgebarsten.
Ik vertel hem dat ik de verloskundige heb gesproken en dat ik een strakke bh nodig heb. Hij kijkt mij aan en zegt: “Het gaat wel weer. Ik ga wel even naar de winkel’.
Het overkomt mij nog een keer
Een jaar later overlijdt mijn zoon na de geboorte. En weer komt mijn borstvoeding op gang. Gelukkig worden we deze week wel bijgestaan door een kraamverzorgende. Als ze de tweede dag binnenkomt, ziet ze direct wat er aan de hand is.
De kraamverzorgende weet precies hoe ze pijn kan stillen en de melkproductie kan stoppen
Ze komt bij mij zitten en zegt: ach lief, wat is de wereld wreed. Ik ga je helpen. Ik loop even naar de winkel voor een witte kool. Niet veel later is ze terug. Ze vraagt waar mijn bh’s zijn. Ze scheurt de bladeren van de kool en legt ze op mijn pijnlijke en gezwollen borsten. Daarna helpt ze mij in mijn normale bh. Ze legt haar hand op mijn knie en zegt. “Helaas maakt de natuur soms fouten. Begrijpt het niet dat baby’s soms overlijden”.
Dan vraagt ze: “Neemt de pijn in je borsten al wat af?” Ik knik bevestigend. En vraag haar hoe dit komt. De vorige keer nam ik steeds een pijnstiller. En probeerde ik mijn borsten te koelen met koude pads. Maar dat hielp niet zo goed als dit.
Ze vertelt dat dit komt door het stofje in de witte kool. Door het te scheuren komt dit stofje vrij en dat verlicht de pijn.
De witte kool en de begeleiding van de kraamverzorgende doen hun werk. De stuwing en pijn nemen af
Na een paar dagen neemt de zwelling en de pijn af. En niet alleen in mijn borst. De pijn van het verlies is met het afnemen van de stuwing kleiner geworden. Ik word iets minder geconfronteerd met het kraamvrouw zijn. Ik ben kraamvrouw maar moeder met lege handen.
De geboorte van je (stil geboren) baby geeft het startsignaal voor het aanmaken van moedermelk
Wanneer je je kindje verliest in de zwangerschap of rond de bevalling, bestaat de kans dat de melkproductie op gang komt. Dit is een natuurlijk en gezonde reactie van het lichaam. Alleen houdt het lichaam helaas geen rekening met de pijn van het verlies.
De stuwing van mijn borsten, het lekken van moedermelk maakte het verlies nog ondragelijker voor mij. Het confronteerde mij nog meer met het verlies van mijn kind.
Voorlichting over melkproductie na verliesgeboorte is noodzakelijk
Niemand, van de zorgverleners in het ziekenhuis, hadden mij en mijn man, na de geboorte van onze dochter, erop gewezen dat de melkproductie op gang zou kunnen komen. Hadden ons niet verteld wat we zouden kunnen doen om de stuwing en de pijn te verlichten.
Het had ons heel veel extra lichamelijke en geestelijke pijn gescheeld als mijn man en ik hierover waren geïnformeerd.
Het is inmiddels tien jaar geleden. En inmiddels is er al veel veranderd. En zijn er nu diverse folders en sites met informatie. In mijn ogen een goede ontwikkeling.
door Leonie Nuijen | mei 31, 2024 | Het rouwproces na babyverlies
Ik word moeder
En daar waren die twee blauwe streepjes. Die streepjes die bevestigde dat ik zwanger was. Ik werd moeder! Natuurlijk hield ik er rekening mee dat het mis kon gaan. Dus met gepaste blijdschap wandelde ik de eerste ‘cruciale’ drie maanden door. En toen was het moment daar.
Ik was drie maanden zwanger!
Vanaf nu kon ik het eindelijk met iedereen delen. De periode van een eventuele miskraam waren voorbij. De zwangerschapskwalen van die eerste drie maanden werden minder. Vanaf nu ging ik voor de volle 100% genieten van mijn zwangerschap.
Een select gezelschap was op de hoogte van mijn zwangerschap
Natuurlijk waren een paar vriendinnen en mijn ouders, zus en broer op de hoogte van mijn zwangerschap. Maar daar bleef het ook bij.
Ik was zwanger en moest die eerste risicovolle drie maanden doorkomen en dan… kon het ik het aan iedereen vertellen en kon het grote genieten beginnen.
Die dag was nu aangebroken.
Eindelijk voor de volle 100% genieten van mijn zwangerschap
Ik ging naar de boekhandel om mijn eerste zwangerschapsdagboek te kopen. Ik nam mij voor om alles uit deze zwangerschap, die door IVF mogelijk was geworden, vast te leggen. Zodat ik, zodra de baby er was, een prachtige herinnering aan de zwangerschap zou hebben.
Natuurlijk had ik de eerste drie maanden kleine notities gemaakt. Maar nu was daar het moment dat ik deze ook echt kon vastleggen voor later.
Ik kon bijna niet kiezen. Zoveel leuke en mooie negen maanden dagboeken.
Thuisgekomen begon ik direct met het vullen van mijn dagboek. Iedere week hield ik bij hoe mijn zwangerschap verliep. Ik maakte tekeningen. En plakte de foto’s van de echo’s en mijn groeiende buik erin. Met de groei van mijn kindje, kreeg mijn zwangerschap steeds inhoud en vorm.
En toen ging het mis…
Plotseling en geheel onverwacht overleed mijn kindje.
Bijna 20 weken zwanger. Van de een op andere dag bleef mijn dagboek leeg. Geen nieuwe echo’s. Geen foto’s van mijn groeiende buik. Geen belangrijke mijlpalen. Helemaal niets meer. Na week 20 bleef mijn dagboek leeg.
Mijn dochter werd stil geboren en een periode van rouwen brak aan. Haar spulletjes stopte ik in een doos. Zodat ik, wanneer ik er behoefte aan had, er door heen kon gaan en herinneringen kon ophalen.
Mijn zwangerschapsboek vol met lege pagina’s en onbeantwoorde vragen
Ook mijn negenmaandendagboek verdween in die doos. Maar in tegenstelling tot de andere spulletjes, gaf het mij geen troost.
Ik zag een boek met vrolijke plaatjes en hoopvolle blije teksten. En dat beeld klopte niet meer. Hoe kon zoveel blijdschap zo abrupt eindigen? Mijn negenmaandendagboek gaf precies weer hoe mijn zwangerschap was verlopen. Een abrupt einde van mijn zwangerschap en een abrupt einde in mijn dagboek.
Een zwangerschap die verdrietig eindigt wordt zo pijnlijk duidelijk met al die onbeantwoorde vragen en lege pagina’s
Al die lege vellen met vragen en vrolijke plaatjes. Onbeantwoorde vragen. Vrolijke plaatjes. Het paste niet. Boos werd ik erom. Mijn roze wolk was veranderd in pikzwart. En daar horen vrolijke plaatjes en leuke vragen niet bij.
Ik vind het nog steeds lastig om door mijn dagboek te bladeren
Het past niet en het past nog steeds niet. Nog steeds heb ik moeite met de confrontatie met de vrolijke plaatjes en de leuke vragen bij mijn zwangerschap die zo verdrietig eindigde.
Het knaagt aan mij dat ik niet in staat bleek om het zwangerschapsdagboek te lezen. De zwangerschap was zo gewenst. Elk moment had ik vastgelegd. Voor wat? Voor een vage herinnering. Door het overlijden van mijn dochter werden de vastgelegde herinneringen weggeveegd.
Het ophalen van fijne en liefdevolle herinneringen helpen het verlies te overleven
Maar ik was niet in staat om mijn dagboek te lezen. Mijn fijne herinneringen vervaagden. En wat overbleef was de pijn en rauwe werkelijkheid van het verlies.
Ik besloot mijn gevoelens weer toe te vertrouwen aan het papier
Tijdens de zwangerschap van onze jongste zoon, hield ik weer een dagboek bij.
Bij onze oudste zoon had ik het niet aangedurfd. Uit angst dat ik weer zou achterblijven met een dagboek dat ik nooit meer zou inkijken. Mijn angst bleek reëel. Ook hij overleed.
Wat heb ik een spijt van mijn beslissing. Ik heb geen enkele herinnering aan zijn zwangerschap. Dat wilde ik niet nog eens meemaken. Want het doet nog altijd pijn.
Ik maakte mijn eigen negen maanden dagboek
Geen voorgedrukt zwangerschapsdagboek Maar mijn dagboek met mijn eigen (verzonnen) vragen. Zodat ik, mocht het weer misgaan, wel door het boek durfde te bladeren. Wel het boek durfde te lezen.
En dat is gelukt.
Niet alleen het zwangerschapsdagboek van mijn jongste zoon
Elke mijlpaal van deze zwangerschap is vastgelegd. Maar ook alle angst, verdriet en hoop. Ook hielp het schrijven mij herinneringen te maken aan mijn twee oudste kinderen. En hielp mij het verlies te verweven in mijn leven. Dit dagboek lees ik regelmatig. En is voor mij nu een bron van troost en inspiratie.
Het inspireerde mij tot het maken van Koesterboek
In dit boek vind je de vragen die mij door de angstige zwangerschap van mijn jongste heen hielpen. En mij hielpen tastbare en liefdevolle herinneringen aan mijn overleden kinderen te maken.
Herinneringen maken helpen het verdriet te overleven en de liefde voor je kind te koesteren
Het is een boek geworden die jou kan helpt bij je rouwreis. Een boek waarbij je zelf besluit welke vragen je beantwoordt. Een boek waarbij je zelf besluit hoe het eruit zal zien. Een boek dat je helemaal naar je eigen wensen maakt. Persoonlijker kan het niet zijn.
Meer over het Koesterboek lees je hier
door Leonie Nuijen | mei 16, 2024 | Babyverlies en de omgeving, Babyverlies en je andere kinderen
Soms wil je gewoon niet geloven dat het fout gaat
Afgelopen zaterdag was de finale van het Eurovisie Songfestival. Al weken verheugde ik mij erop om samen met mijn jongste naar Joost Klein te kijken en Europapa mee te zingen. Helaas werd Joost Klein gediskwalificeerd. Er was een incident met een cameravrouw geweest. Er werden verder geen uitspraken gedaan. Speculaties volgden en de sympathie voor Joost groeide met de minuut. En de antipathie voor de EBU groeide ook met de minuut. Waarom nam de EBU zo’n drastisch besluit? Het was maar een incident.
Een petitie werd gestart om Joost alsnog te laten meedoen. Deze werd enthousiast door mij gesteund. Ik en velen met mij hielden hoop tot het einde ook al stonden alle signalen op rood. En gingen alle alarmbellen af.
IJdele hoop. Omdat je gewoon niet wil geloven dat het fout kan gaan. Gewoon niet willen geloven dat het fout gaat.
Hoe kan ik mijn kind duidelijk maken dat het mis is?
Ik moest een teleurgesteld jongetje gaan uitleggen waarom zijn HELD JOOST niet mocht zingen. Hij had zich er zo op verheugd. Voor het eerst mocht hij tot heel laat opblijven. Hij had chippies uitgezocht. En was ervan overtuigd dat wij, Nederland, zouden gaan winnen.
En nu ging dat allemaal niet door. Hoe vertel je een klein kind van 6 jaar dat iets waar hij zich zo op verheugd heeft, dat het niet doorgaat.
Een vraag die ik ook vaak van ouders krijg. Hoe vertel ik mijn kind dat de baby is overleden. Dat hij of zij wel grote broer of zus is maar dat er geen kindje is om mee te spelen.
Kinderen hebben recht op de waarheid
Ik adviseer de ouders altijd om hierover eerlijk te zijn en hun kind te betrekken bij het afscheid. Ook al hebben ze de baby niet gekend, zijn ze zelf nog heel klein. Een kind heeft haarfijn in de gaten dat er iets niet klopt. Heeft haarfijn in de gaten dat pappa en mamma verdriet hebben. Vraagt zich af waar de baby blijft.
Mijn eigen zoontje heeft zijn zus en broer nooit gekend. Maar dat weerhoudt hem er niet van om over zijn broer en zus te praten. En weerhoudt hem ook niet om over hun dood te praten. Hij is hier nieuwsgierig naar.
Er is altijd een goed moment om je kind te vertellen over het broertje of zusje dat er niet meer is
Mans was 2 jaar toen hij mij vroeg waarom hij geen broer of zus had. Hij was namelijk dol op baby’s en al zijn vriendjes ‘op school’ kregen een baby. Hij was boos op Lotte omdat zij al een grote zus had en nu ook een kleine zus had. Hij vond het niet eerlijk. Want hij had er geen één.
Het was voor mij het moment om hem te vertellen over zijn broer en zus en dat deze niet meer leefden. Met behulp van Kikker en het vogeltje legde ik uit wat doodzijn inhield. Hij was verdrietig en teleurgesteld dat zijn broer en zus niet meer te maken waren. Want ja, eenmaal kapot was kapot.
Elke leeftijd heeft zijn eigen manier van omgaan met verlies
Naar mate hij ouder werd, kregen de gesprekken over de dood en verdriet om het verlies van zijn broer en zus een andere lading. Ik merkte dat hij met het klimmen van de jaren ook anders reageert op verlies en rouw. Hieraan ook andere uitingen aangeeft.
Toen hij 2 was, was de dood voor hem hetzelfde als het kapotgaan van zijn speelgoed en het weggooien ervan. Nu hij 6 is beseft hij heel goed was dood zijn inhoudt. Weet hij dat je iemand waarvan je houdt, gaat missen op het moment dat hij of zij er niet meer is. Ervaart hij dat het uitvoeren van rituelen en het hebben van herinneringen, troostend zijn.
We vieren de jaardagen van onze oudste twee. We tuigen ieder jaar voor elk kind een kerstboom en paastakken op. We zaaien ieder voorjaar bloemen die goed zijn voor bijen, hommels en vlinders.
De dood als onderdeel van het leven
Samen met hem hebben we een manier gevonden om het verlies van zijn broer en zus te verweven in zijn leven. De dood is bij ons bespreekbaar. Maakt onderdeel uit van ons leven. Van ons gezin.
En zoals mijn zoon het zo mooi verwoordde na zijn bezoek aan Naturalis: zelfs als je dood bent, ben je van waarde.
door Leonie Nuijen | mrt 26, 2024 | Babyverlies en de omgeving, professional
12 maart gaf ik, op uitnodiging van Martijn Oudijk, een interactieve lezing aan gynaecologen (in opleiding) en verloskundigen (in opleiding) van het Amsterdam UMC.
Toen ik gevraagd werd, zei ik ja voordat ik echt over de vraag had nagedacht. Mijn drive om zwangerschapsverlies (nog) meer bespreekbaar te maken en de zorg aan ouders (nog) beter te maken, zorgde ervoor dat ik al bevestigend had geantwoord voordat ik echt besefte wat mij eigenlijk werd gevraagd.
Mijn kennis delen zodat iedereen weet hoe ze ouders die te maken hebben met zwangerschapsverlies, kunnen steunen
Ik voel totaal geen schroom om over zwangerschap- en/ of babyverlies en de gevolgen ervan te praten. En voel ook geen schroom om te vertellen hoe je ouders, en ook hun naasten, kunt steunen tijdens hun rouwproces. Ik heb ideeën te over hoe we als samenleving het leed voor ouders die een kind verliezen kunnen beperken.
Steeds meer gynaecologen en verloskundigen zien psychosociale zorg als onderdeel van hun takenpakket
Maar toen ik besefte welke kans mij werd geboden, kreeg ik toch wel een beetje last van plankenkoorts. Wat achteraf nergens voor nodig bleek. Ik werd ontvangen door gepassioneerde professionals die nog betere patiëntenzorg willen bieden. En graag mijn mening en expertise wilden horen. Zodat zij dit kunnen toepassen in hun praktijk.
Op een interactieve manier bespraken we thema’s waar artsen en verloskundigen mee te maken krijgen bij zwangerschapsverlies. En bespraken we hoe zij hiermee om kunnen gaan.
Het is niet altijd makkelijk om de juiste woorden te kiezen of de juiste toon te slaan
Tijdens de lezing werd duidelijk hoe lastig het soms is om de ‘juiste woorden’ en/of de ‘juiste toon’ te slaan. Ieder mens rouwt op zijn of haar eigen manier. Behoeftes en verwachtingen verschillen. Ook heeft ieder mens zijn of haar eigen associatie met woorden. Wat voor de een kwetsend kan voelen, hoeft voor een ander niet zo te zijn.
Ouders willen zich gehoord en gezien voelen
Ondanks deze verschillen, willen ouders zich vooral gezien en gehoord en erkend voelen. Ouders willen het gevoel hebben dat men begrip heeft voor hun verdriet. Ouders willen erkenning voor hun verlies. En dat is makkelijker dan je denkt:
- Feliciteer de ouders met hun baby en condoleer ze met het verlies. Besef dat ouders naast intens verdrietig ook trots zijn. Door hen te feliciteren erken je hun kindje. Door hen te condoleren erken je het verlies en het verdriet.
- Door het verlies zijn ouders (nog) niet in staat om concreet aan te geven wat zij nodig hebben, vragen te stellen etc. Help ouders door concrete vragen te stellen. Vraag bijvoorbeeld niet “Hoe gaat het? “ Maar vraag “Hoe gaat het vandaag?” Vraag bijvoorbeeld niet “Hoe is de afgelopen tijd gegaan?” maar vraag “Wat doe je om de dagen door te komen? Wat zijn moeilijke momenten?”
- Nodig ouders uit om te praten door aan te sluiten bij hun emoties. Herhaal de woorden die ouders zeggen.
- Luister naar de ouders en geef geen raad of advies. Ouders een zwangerschapsverlies doormaken, willen zich gehoord voelen. Willen erkenning van hun verdriet. En daar hoort advies of uitleg (nog) niet bij. (Keirse, 2020). Hoe goed ook bedoeld is. Gebruik de kracht van stilte. Luisteren alleen is (echt) voldoende.
- Probeer schuldgevoelens niet weg te nemen door argumenten aan te dragen die deze schuldgevoelens weerleggen. Laat de ouders erover praten. Steeds weer opnieuw. Ouders weten verstandelijk echt wel dat ze geen schuld hebben aan de dood van hun baby. Maar dat neemt het schuldgevoel niet weg. Je helpt ouders van het schuldgevoel af, door hen erover te laten praten. Ze (steeds opnieuw) de ruimte geven om hun schuldgevoelens te uiten. (Keirse, 2020).
- Wees je ervan bewust dat je zelf ook overmand kan worden door emoties. En dat het niet erg is om dit te laten zien. Ouders zullen zich gezien en gehoord voelen als ze merken dat er sprake is van professionele nabijheid.
- Besef dat informatie, hoe nuttig ook, niet (altijd) binnenkomt. Plan een nieuwe afspraak om alles nog eens te bespreken.
Ik deel graag mijn kennis met jou
Ben jij verloskundige, verpleegkundige, kraamverzorgende, arts of gynaecoloog? En wil je ouders die een zwangerschapsverlies doormaken nog beter kunnen begeleiden? Ik deel graag mijn kennis met jou.
Neem vrijblijvend contact met mij op voor een “Telefonisch Verkengesprek”. Zodat we samen kunnen bekijken wat jij nodig hebt om jouw cliënten – ouders die te maken hebben met zwangerschapsverlies – nog beter te kunnen bijstaan.
Een afspraak plan je heel makkelijk hier
Samen werken aan nog betere zorg voor ouders die te maken hebben met zwangerschapsverlies.
door Leonie Nuijen | jan 16, 2024 | Babyverlies en de omgeving, Het rouwproces na babyverlies, Weer zwanger na babyverlies
Ondanks de angst, weer een zwangerschap aangaan
Ik weet nog steeds niet waar ik de moed vandaan haalde. Nog een keer zwanger worden nadat ik mijn twee kinderen was verloren en mijn derde zwangerschap eindigde in een miskraam.
Hoe dan? En waarom dan? Ik hoor het je denken.
En, ja zo dacht ik er ook altijd over als mensen niet zwanger konden worden. En maar steeds de moed hadden om toch weer een stapje verder te gaan om die gekoesterde wens, dat verlangen in vervulling te laten gaan. En, ja zo dacht ik er ook over als mensen na het verlies van hun baby weer besloten een kindje te krijgen…Tot dat het mijzelf betrof.
Toen duidelijk werd dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger kon worden, gingen wij ook het medische circuit in. Met het idee dat we er dan alles aan hadden gedaan. En nooit spijt konden hebben dat we het niet hadden geprobeerd.
Bij de eerste behandeling was het raak. Ik was zwanger van een meisje. Een meisje waar ik veel te vroeg afscheid van moest nemen. De tweede poging was weer raak. Helaas moest ik van dit jongetje ook veel te snel afscheid nemen.
Driemaal is scheepsrecht. Ik hoor het de arts nog zeggen… Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam…
Het verlangen is onmetelijk groot
Het verlangen naar een kind waar we wel voor mochten zorgen. En die we wel mochten zien opgroeien werd zo groot, dat we besloten om er weer voor te gaan. Alle goedbedoelde adviezen ten spijt.
Zwanger worden was het probleem niet, werd mij gezegd. Zwanger blijven dat is de uitdaging… Ik hoor het de arts weer zeggen. Denderende woorden. Maar op dat moment raakte het mij niet. Het verlangen was te groot.
Dolblij maar ook doodsbang
Ik werd gelukkig weer zwanger. Maar toen het zover was, werd ik steeds overvallen door gevoelens van angst. Bij de minste en geringste pijntjes sloeg de angst toe. Wilde ik direct naar het ziekenhuis om er zeker van te zijn dat het goed ging.
Het vertrouwen dat ik een baby zou krijgen die ik -gezond en wel- mee naar huis mocht nemen. Die ik mocht zien opgroeien, had ik niet meer.
Ik durfde mij niet te hechten. Puur uit zelfbescherming. Bang om weer afscheid te moeten nemen.
Ik voelde boosheid als mamma’s in spe klaagden over hun ‘zwangerschapskwaaltjes’ als vermoeidheid, misselijkheid, vaak plassen, brandend maagzuur, bandenpijn, stemmingswisselingen etc. etc. Maar stiekem was ik ook gewoon jaloers. Het stak. Het deed pijn. Ik had het er allemaal voor overgehad. Als ik mijn kindjes maar had mogen houden.
Ik voelde mij schuldig naar mijn andere kinderen. Was het wel gepast om weer zwanger te worden? En zo snel al na hun overlijden…
Ik durfde mijn angsten, boosheid en onzekerheden niet te uiten. Durfde het met niemand te delen. Bang voor de reacties. Ik had er toch immers wéér zelf voor gekozen om zwanger te worden? Ik, met mijn geschiedenis. Dat was toch vragen om problemen?
Meer dan eens vroeg ik mij af waar ik aan begonnen was. Was het verlangen zo groot? En wat als ik nu weer afscheid moest nemen? Zou ik dan nog wel de steun en het begrip krijgen dat ik zo nodig had?
Het rouwproces na het verlies van mijn twee oudsten was al een eenzaam traject geweest. En nu moest ik ook nog eens dealen met de gedachte dat veel mensen in mijn omgeving, mijn naasten, onze beslissing, om toch nog een zwangerschap aan te gaan, niet konden waarderen. En ik kon ze eigenlijk geen ongelijk geven…
Ook voor mijn naasten was het een spannende en angstige periode
Niet alleen voor mij en mijn partner was het een spannende tijd. Ook voor mijn naasten. Niet alleen wij hadden het verdriet om het verlies van ons kindje. Niet alleen wij moesten leren leven met de leegte die onze kinderen achterlieten Ook zij. Net als wij moesten zij door een rouwproces en het verlies verweven in hun leven. En waarom zou de geschiedenis zich nú niet herhalen?
De zwangerschap kon mij en mijn partner niet snel genoeg voorbij gaan. We konden niet wachten tot het moment dat onze baby -gezond en wel- geboren was. En mee mocht naar huis.
Maar we moesten nog zo lang.
Machteloos toekijken…
Negen maanden duren een eeuwigheid als je iedere dag bang bent dat het mis kan gaan. En dat gold niet alleen voor mij en mijn partner. Ook voor mijn naasten was het een hele spannende tijd. Een tijd waarin mijn dierbaren zich menigeen machteloos hebben gevoeld.
Voor hen was het een periode waarin ze ‘blij voor ons wilden zijn’. En ons wilde doen geloven dat het allemaal goed zou komen. Maar eigenlijk had bijna niemand er vertrouwen in. En hadden ze het gevoel in een spagaat te zitten.
Waarbij ze aan de ene kant net als ons wilde geloven dat wij een gezond kindje zouden krijgen. Maar waarbij ze aan de andere kant ons, en wellicht ook zichzelf, wilden behoeden voor nog een keer verdriet.
Ondanks de geschiedenis, toch kunnen genieten
Ik moest een manier vinden om deze periode door te komen. En niet alleen doorkomen. Ik wilde ook genieten. En mooie herinneringen maken aan deze bijzondere periode. Ook al voelde ik voortdurend het zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
En dat is gelukt. Ik ontdekte hoe ik kon ontspannen en steeds meer durfde te genieten van het zwanger zijn en het kindje in mijn buik. En merkte hoe ik hierdoor mijn naasten hielp te vertrouwen op een goede afloop.
Regie nemen over mijn zwangerschap
Een paar jaar na de geboorte van onze jongste zoon, zei een vriendin tegen mij: ‘Doordat jij zoveel vertrouwen had en zo ontspannen was, durfde ik erop te vertrouwen dat het goed zou komen’. Toen kon ik ook echt uitkijken naar de uitgerekende datum. En was ik niet dagelijks meer bezig met de vraag: ‘Zou het nog goed gaan? ‘Ik vind het echt heel knap hoe je dat hebt gedaan’. Maar vraag mij wel af: Hoe kon je zo ontspannen zijn en genieten? Hoe deed je dat?’
Ik antwoordde haar: ‘Het ging niet vanzelf. Ik ben actief op zoek gegaan naar manieren om te kunnen ontspannen en vertrouwen te krijgen. En die vond ik. En afhankelijk van mijn gemoedstoestand of de situatie, maakte ik gebruik van een van de manieren die ik had ontdekt. Ik hield een dagboek bij. En in dit dagboek stond ik mijzelf toe om alles te schrijven wat ik op dat moment voelde. Ongecensureerd. Ik maakte een afspraak bij een haptotherapeut om weer te leren contact te maken met mijn lichaam en mijn kind.
Ik ontdekte hoe ik weer écht contact kon maken met mijn eigen lichaam. Dit hielp mij te vertrouwen op mijn intuïtie. En het hielp mij de regie te nemen over mijn zwangerschap.
Ik verplichtte mijzelf om bij elke mijlpaal in de zwangerschap stil te staan. En deze te ‘vieren’. Het heeft ervoor gezorgd dat ik, ondanks mijn angst voor herhaling, toch kon genieten van deze zwangerschap. Maar het zorgde er ook voor dat ik, wanneer de zwangerschap onverhoopt weer verdrietig zou eindigen, toch mooie herinneringen zou hebben. Net als bij Oscar en Madelon. Want ondanks dat ik hen ben verloren, kijk ik met warme en blije gevoelens terug op de zwangerschappen’.
Een zwangerschap is een blije periode
‘Echt? Kun je dat echt zo voelen?’ vroeg ze mij hierop. Volmondig antwoordde ik: ’Ja. Dat voel ik zo.Ik had ze natuurlijk nooit willen verliezen. Ik had ze moeten zien opgroeien. Helaas mag niet iedereen even lang ‘groeien en bloeien’. Sommige bloemen bloeien kort en sommige bloemen bloeien lang. Maar dat neemt niet weg dat je van beide evenveel kan houden en kan genieten. Ik geef toe dat het niet altijd makkelijk is. Want ik mis ze iedere dag. Maar ik heb zo naar ze verlangd dat ik niet anders kan dan met liefde aan hen en de periode dat ze in mijn buik zaten, kan denken. En dat gold ook voor de zwangerschap van Mans.’
Herkenbaar?
Heb jij je baby verloren tijdens de zwangerschap, bevalling of de periode er na? Ben je weer in verwachting? En word je steeds overmand door angst? Zoek je manieren om beter met de angst om te gaan? Zodat je toch durft te genieten van de zwangerschap en het kindje in je buik? Neem vrijblijvend contact met mij op voor een gratis telefonisch Verkengesprek. Tijdens dit gesprek, bekijken we wat jij nodig hebt om met meer vertrouwen en meer ontspannen zwanger te kunnen zijn.
Negen maanden zijn lang als je iedere dag bang bent dat het mis kan gaan. Gun jezelf ondersteuning en begeleiding om deze blije maar angstige periode door te komen.
Een afspraak maak je heel gemakkelijk hier. Geef je de voorkeur aan Whatsapp? Stuur een berichtje naar 0610878636. Mailen kan ook naar leonie@dunamiscoaching.nl
