Ik word moeder

En daar waren die twee blauwe streepjes. Die streepjes die bevestigde dat ik zwanger was. Ik werd moeder! Natuurlijk hield ik er rekening mee dat het mis kon gaan. Dus met gepaste blijdschap wandelde ik de eerste ‘cruciale’ drie maanden door. En toen was het moment daar.

Ik was drie maanden zwanger!

Vanaf nu kon ik het eindelijk met iedereen delen. De periode van een eventuele miskraam waren voorbij. De zwangerschapskwalen van die eerste drie maanden werden minder. Vanaf nu ging ik voor de volle 100% genieten van mijn zwangerschap.

Een select gezelschap was op de hoogte van mijn zwangerschap

Natuurlijk waren een paar vriendinnen en mijn ouders, zus en broer op de hoogte van mijn zwangerschap. Maar daar bleef het ook bij. 

Ik was zwanger en moest die eerste risicovolle drie maanden doorkomen en dan… kon het ik het aan iedereen vertellen en kon het grote genieten beginnen. 

Die dag was nu aangebroken.

Eindelijk voor de volle 100% genieten van mijn zwangerschap

Ik ging naar de boekhandel om mijn eerste zwangerschapsdagboek te kopen. Ik nam mij voor om alles uit deze zwangerschap, die door IVF mogelijk was geworden, vast te leggen. Zodat ik, zodra de baby er was, een prachtige herinnering aan de zwangerschap zou hebben.

Natuurlijk had ik de eerste drie maanden kleine notities gemaakt. Maar nu was daar het moment dat ik deze ook echt kon vastleggen voor later. 

Ik kon bijna niet kiezen. Zoveel leuke en mooie negen maanden dagboeken.

Thuisgekomen begon ik direct met het vullen van mijn dagboek. Iedere week hield ik bij hoe mijn zwangerschap verliep. Ik maakte tekeningen. En plakte de foto’s van de echo’s en mijn groeiende buik erin. Met de groei van mijn kindje, kreeg mijn zwangerschap steeds inhoud en vorm.

En toen ging het mis…

Plotseling en geheel onverwacht overleed mijn kindje. 

Bijna 20 weken zwanger. Van de een op andere dag bleef mijn dagboek leeg. Geen nieuwe echo’s. Geen foto’s van mijn groeiende buik. Geen belangrijke mijlpalen. Helemaal niets meer. Na week 20 bleef mijn dagboek leeg.

Mijn dochter werd stil geboren en een periode van rouwen brak aan. Haar spulletjes stopte ik in een doos. Zodat ik, wanneer ik er behoefte aan had, er door heen kon gaan en herinneringen kon ophalen.  

Mijn zwangerschapsboek vol met lege pagina’s en onbeantwoorde vragen

Ook mijn negenmaandendagboek verdween in die doos. Maar in tegenstelling tot de andere spulletjes, gaf het mij geen troost. 

Ik zag een boek met vrolijke plaatjes en hoopvolle blije teksten. En dat beeld klopte niet meer. Hoe kon zoveel blijdschap zo abrupt eindigen? Mijn negenmaandendagboek gaf precies weer hoe mijn zwangerschap was verlopen. Een abrupt einde van mijn zwangerschap en een abrupt einde in mijn dagboek.

Een zwangerschap die verdrietig eindigt wordt zo pijnlijk duidelijk met al die onbeantwoorde vragen en lege pagina’s

Al die lege vellen met vragen en vrolijke plaatjes. Onbeantwoorde vragen. Vrolijke plaatjes. Het paste niet. Boos werd ik erom. Mijn roze wolk was veranderd in pikzwart. En daar horen vrolijke plaatjes  en leuke vragen niet bij.

Ik vind het nog steeds lastig om door mijn dagboek te bladeren

Het past niet en het past nog steeds niet. Nog steeds heb ik moeite met de confrontatie met de vrolijke plaatjes en de leuke vragen bij mijn zwangerschap die zo verdrietig eindigde.

Het knaagt aan mij dat ik niet in staat bleek om het zwangerschapsdagboek te lezen. De zwangerschap was zo gewenst. Elk moment had ik vastgelegd. Voor wat? Voor een vage herinnering. Door het overlijden van mijn dochter werden de vastgelegde herinneringen weggeveegd.

Het ophalen van fijne en liefdevolle herinneringen helpen het verlies te overleven

Maar ik was niet in staat om mijn dagboek te lezen. Mijn fijne herinneringen vervaagden. En wat overbleef was de pijn en rauwe werkelijkheid van het verlies. 

Ik besloot mijn gevoelens weer toe te vertrouwen aan het papier

Tijdens de zwangerschap van onze jongste zoon, hield ik weer een dagboek bij.

Bij onze oudste zoon had ik het niet aangedurfd. Uit angst dat ik weer zou achterblijven met een dagboek dat ik nooit meer zou inkijken. Mijn angst bleek reëel. Ook hij overleed.

Wat heb ik een spijt van mijn beslissing. Ik heb geen enkele herinnering aan zijn zwangerschap. Dat wilde ik niet nog eens meemaken. Want het doet nog altijd pijn.

Ik maakte mijn eigen negen maanden dagboek

Geen voorgedrukt zwangerschapsdagboek Maar mijn dagboek met mijn eigen (verzonnen) vragen. Zodat ik, mocht het weer misgaan, wel door het boek durfde te bladeren. Wel het boek durfde te lezen. 

En dat is gelukt. 

Niet alleen het zwangerschapsdagboek van mijn jongste zoon

Elke mijlpaal van deze zwangerschap is vastgelegd. Maar ook alle angst, verdriet en hoop. Ook hielp het schrijven mij herinneringen te maken aan mijn twee oudste kinderen. En hielp mij het verlies te verweven in mijn leven. Dit dagboek lees ik regelmatig. En is voor mij nu een bron van troost en inspiratie.

Het inspireerde mij tot het maken van Koesterboek

In dit boek vind je de vragen die mij door de angstige zwangerschap van mijn jongste heen hielpen. En mij hielpen tastbare en liefdevolle herinneringen aan mijn overleden kinderen te maken. 

Herinneringen maken helpen het verdriet te overleven en de liefde voor je kind te koesteren

Het is een boek geworden die jou kan helpt bij je rouwreis. Een boek waarbij je zelf besluit welke vragen je beantwoordt. Een boek waarbij je zelf besluit hoe het eruit zal zien. Een boek dat je helemaal naar je eigen wensen maakt. Persoonlijker kan het niet zijn.

Meer over het Koesterboek lees je hier