Het verlies van je baby is een bio-pyscho-sociale ervaring. Een ingrijpende gebeurtenis die invloed heeft op alle facetten van je leven:

• je relaties;
• je fysieke en mentale gezondheid;
• je welzijn;
• je functioneren.  

Deze facetten zijn zo nauw met elkaar verbonden dat ze elkaar beïnvloeden en/ of versterken (Otto, 2016). Het verlies van je baby behelst dus meer dan verdriet om het verlies alleen.

Rouw uit zich op de volgende manieren:

• Wisselende gevoelens zoals: somberheid, boosheid, jaloezie, opluchting, ongeloof, hoop, machteloosheid,schuldgevoelens, eenzaamheid, angst, ontreddering…

• Lichamelijke klachten zoals: gespannen spieren, minder eetlust, vermoeidheid, slecht slapen, hoofdpijn…

• Cognitieve klachten zoals: verminderde concentratie, vergeetachtigheid, moeite met beslissingen nemen, moeite met besluiten nemen…

• Psychosociale aspecten zoals: het uit de weggaan van contacten, niet alleen kunnen of durven zijn, moeite hebben met sociale omgang…

Het zijn normale reacties reactie op een abnormale situatie. Maar wel reacties die een enorme weerslag hebben op je dagelijks functioneren en je ‘zijn’.

‘Een pijn die nooit overgaat’

Het verlies van je baby is een confrontatie met intens verdriet, wisselende gevoelens en zoeken naar de zin en de betekenis van het lot dat je is overkomen. Je moet zoeken naar een nieuw evenwicht waarin je kind een liefdevolle plek heeft, wetende dat de rouw en het verdriet nooit over zal gaan.

Er is namelijk geen moment waarop het verlies verwerkt is. Je baby is altijd een onderdeel van jou en je gezin. Je rouwt om het verlies van je baby en je rouwt om alles dat je niet met deze baby zal meemaken.

‘Rouwen is meer dan leren omgaan met het verlies en gemis’

Rouwen om je overleden baby behelst dus meer dan het leren omgaan met het gemis. Je moet leren leven zonder jouw baby. Je moet weer leren te genieten, te dromen en gelukkig te zijn. En dat kost tijd en energie.

Het is letterlijk een dagtaak. Iets waar je jezelf de ruimte en tijd voor moet geven. En waar je ondersteuning en hulp bij nodig hebt. En juist daar wringt vaak de schoen.

‘Twee stijlen van rouw’

Manu Keirse beschrijft in zijn boek Helpen bij verlies en verdriet (2020) twee rouwstijlen:

1. De intuïtieve manier van rouwen; uiten van je gevoelens, praten over je gevoelens, gebruik maken van symbolen en rituelen
2. De instrumentele manier van rouwen; praktisch reageren op het verlies en afleiding zoeken

‘Verschillen in rouw’

Volgens Johan Maes kun je in grote lijnen verschillen waarnemen in de wijze waarop vrouwen rouwen en de wijze waarop mannen rouwen:

1. Vrouwen rouwen kiezen er vaak voor om de confrontatie met het verlies aan te gaan en te praten over hun gevoelens
2. Mannen kiezen er vaak voor om actief en toekomstgericht met het verlies om te gaan (Steun bij verlies, z.d.).

Of er echt zo’n groot verschil is tussen mannen en vrouwen kan ik niet met 100% zekerheid stellen. Net zo min als dat ik met 100% zekerheid durf te stellen dat mensen òf op een intuÏtieve manier rouwen òf op een instrumentele manier rouwen. Wat ik wel weet is dat iedereen op zijn eigen manier rouwt. En dat er dus onderlinge verschillen zijn. Dus ook tussen partners onderling. Het is belangrijk om dit te beseffen. Want juist die verschillen in rouwen kunnen leiden tot conflicten. Verwijdering.

Hoe je manier van rouwen ook is, steun, begrip en hulp van je partner en je omgeving is onmisbaar tijdens het rouwproces. Wanneer je geen steun ervaart, wordt het rouwproces heel eenzaam. Zwaarder.

Assertief zijn’

Omdat ieder mens zijn eigen manier van rouwen heeft, is het dus heel moeilijk voor de partner en/ of omgeving om aan te voelen waar de behoeften liggen. En is het risico groot dat jij en je partner uit elkaar groeien en je vervreemdt van de mensen in je omgeving.

Omdat steun vanuit de omgeving noodzakelijk is bij het rouwproces is het belangrijk dat jij als rouwende ouder assertief bent. Assertief zijn, is de balans tussen het opkomen voor je eigen belangen en rekening houden met de belangen van de ander (Carrièretijger, z.d.).

Je moet dus weten waar je behoefte ligt en dit durven vragen of durven aan te geven. Daarnaast moet je aanvaarden dat je partner en de mensen in je omgeving wellicht anders met het verlies omgaan dan jij.

Dat ze jou wellicht op een andere manier hun steun en hulp aanbieden dan jij graag zou zien. Maar dat ze misschien van jou ook steun, begrip en hulp verlangen die jij hén niet kunt bieden. Dat ze je mogelijkerwijs onbedoeld kwetsen met hun opmerkingen en advies maar dat je op jouw beurt hen onbedoeld kwetst.

‘Gevangen in je emoties’

Het lijkt simpel. Maar in je verdriet, je woede, ontreddering etc. kun je soms zo gevangen zitten dat je simpelweg niet in staat bent om je in te leven in de ander.

Deze ‘gevangenschap‘ kan ertoe leiden dat je van je partner en/ of omgeving vervreemdt. Dat je uit elkaar groeit. Het kan zelfs leiden tot beëindiging van de relatie. 

Tips

• Probeer in te zien dat zowel je partner als je omgeving er niet op uit zijn om je te kwetsen. Maar dat ze door de situatie en de emoties die de situatie met zich meebrengt, niet altijd de dingen zeggen die jij graag zou willen horen (Keirse, 2020).

• Wees je ervan bewust dat de mensen van wie je de meeste steun verlangt en verwacht jou wellicht het minst tot steun zullen zijn. Ze worstelen zelf met hun emoties en zijn daardoor niet in staat om gehoor te geven aan jouw behoefte (Keirse, 2020).

In mijn boek Je bent je kindje verloren… Hoe nu verder? deel ik nog meer inzichten en tips. Het boek koop je hier, via de plaatselijke boekwinkel en Wanmaker Uitvaart.

‘Behoefte aan steun en begrip’

Merk je dat jij en je partner anders met verlies omgaan? Of heb je het gevoel dat er een verwijdering ontstaat tussen jou en de mensen in je omgeving? En wil je voorkomen dat jullie uit elkaar groeien? Neem dan vrijblijvend contact met mij op via het contactformulier of stuur een mail naar leonie@dunamiscoaching.nl. Bellen of een WhatsApp kan ook naar 0610878636.