Zondag 19 september, de geboortedag van onze dochter, keken mijn man en ik naar het televisieprogramma De verwondering. Te gast was Roos Schlikker. Columniste, schrijfster en één van de initiatiefneemster van ‘Ik wil ook in het BRP’.

‘Je moet genieten van het leven want je kind heeft die kans nooit gehad’

Roos Schlikker vertelde over haar stil geboren dochter. En de wijze waarop zij met haar verlies was omgegaan. Ze gaf aan dat ze moest leven, moest genieten van het leven omdat haar dochter die kans niet had gekregen. Mijn man en ik keken elkaar aan en zeiden tegelijkertijd: wat bijzonder dat doen wij ook.

‘De komst van onze dochter was de mooiste periode uit mijn leven’

Toen onze dochter in mijn buik overleed, heb ik snel een fotosessie gepland waarin zij nog in mijn buik zat. Ik wilde mij zelf met die kleine bobbel, ons meisje, vereeuwigen. Iedereen moest zien hoe gelukkig ik was. Gelukkig met dat kleine meisje dat de hele dag danste en fladderde in mijn buik.

Ik stelde haar voor als een meisje dat dansend door het leven zou gaan. Daarom hadden wij ook al een naam voor haar: Madelon. Hoe anders verliep het. Plotseling stopte het dansen en fladderde ze als een vlinder weg.

Omdat ik, na jaren van wachten, intens blij was met haar komst, moest deze blije periode worden vastgelegd. Ook al was deze abrupt tot een einde gekomen. Dat verdiende ze. We zouden haar tekort hebben gedaan als we de roze wolk waar we bijna 20 weken op zweefde, weg zouden gummen.

Omdat de inleiding was gepand, was er haast geboden. Gelukkig vonden we een fotograaf die bereid was, zijn vrije avond op te geven om ons te fotograferen.

‘We beloofden onze dochter dat we weer gelukkig zouden worden’

De dag erop werd Madelon geboren. Na een zware bevalling was er een oorverdovende stilte. En daar was ze. Ons kind. De liefde en trotsheid nam beslag van ons. De week die volgde was intiem en intens. Intense liefde en intens verdriet. Een week waarin de camera overuren maakte. Elk moment werd vastgelegd. Opdat wij haar altijd zouden blijven herinneren. Opdat we altijd haar lieve gezichtje zouden blijven zien.

Bij het laatste afscheid beloofden we haar dat pappa en mamma bij elkaar zouden blijven en gelukkig zouden zijn. Ook beloofden we dat we zouden proberen om haar een broer of zus te geven.

Met goede moed pakte mijn man en ik ons leven op. Gingen weer uit, gingen weer naar ons werk, gingen op vakantie. En zodra het mocht, zouden we voor een nieuwe zwangerschap te gaan. En toen was er die zwangerschap van Oscar. We waren intens gelukkig. Gelukkiger dan ooit. Madelon zou een broertje krijgen. We leefden weer op een roze wolk. Helaas spatte onze toekomstdroom weer uit elkaar doordat ook Oscar overleed.

‘Het verlangen naar een kind hield ons op de been’

Het verlangen om ouders te mogen zijn, nam het over van onze belofte. We waren zo bezig met het krijgen van een kind dat we niet leefden maar overleefden. En dat deden we tot het moment dat ik de vruchtbaarheidsbehandelingen fysiek en geestelijk niet meer aankon. Omdat we al een poging gestart waren, besloten we om die af te maken. Maar wel onder de voorwaarde dat dit echt de laatste poging zou zijn.

‘Proberen zwanger worden beheerste ons leven’

We wilden ons leven terug. Zoveel jaren alleen maar bezig geweest met zwanger worden. We planden geen vakantie want stel dat ik zwanger zou zijn. Ik kocht geen kleren want stel dat ik zwanger zou worden. Ik dronk nooit meer een wijntje want dat zou een zwangerschap kunnen beïnvloeden. Enzovoort. Het hele leven stond in het teken van een nog een kind krijgen.

‘De belofte nakomen’

Maar bovenal wilden we onze belofte nakomen. De belofte dat pappa en mamma gelukkig zouden zijn en dat we zouden genieten van het leven. Het leven dat Madelon en Oscar nooit hebben mogen beleven.

Zo hebben ze nooit gevoeld hoe gras onder je voeten is. Hebben ze nooit geweten hoe de wind kan wapperen door je haar. Hebben ze de geur van pas gemaaid gras en de geur van bloemen nooit kunnen ruiken. De zon niet op hun bolletje gevoeld. Nooit in plassen gestampt na een regenbui. Nooit een slaapliedje gehoord. En ga zo maar door.

Simpele dingen die je doen beseffen dat je leeft. Simpele dingen die je doen beseffen hoe mooi het leven is. Als je ze kunt zien. Helaas zagen wij dat niet meer. Totdat we besloten dat het genoeg was geweest.

Op het moment dat we de vrede hadden met het idee dat onze kinderen nooit een broertje of zusje zouden krijgen, konden we hun verlies aanvaarden. Durfden we de liefde die we voor hen hadden gevoeld, weer te voelen. Durfden weer met blijdschap terug te denken aan de zwangerschappen. Hun komst waren namelijk de gelukkigste periodes in ons leven. Maar dat werd overschaduwd door hun verlies en de wens om een kind. En dat verdiende ze niet. Ze verdiende een liefdevolle plek in ons leven. Niet een zwarte bladzijde.

‘Berusting zorgde ervoor dat we weer gelukkig werden’

Door de berusting dat we wellicht nooit een kind zouden zien opgroeien, kwam er ruimte om weer te genieten. En om ons aan de belofte te houden. We maakten weer plannen. Hadden weer dromen. Genoten van simpele maar o zo bijzondere dingen als dansen in de regen, de geur van pas gemaaid gras, het eten van een zelfgemaakte appeltaart, samen zijn (met familie en vrienden), een wandeling door het bos. Enzovoort. We genoten weer. Maar bovenal voerde de liefde voor hen de boventoon in plaats het verdriet om het gemis. Voor het eerst in lange tijd. Het zwart had plaatsgemaakt voor lichtgrijs. En dat is een mooie kleur.

En nu? We leven (nog steeds) heel bewust. Samen met Mans. Hij doet dingen die zijn zus en broer nooit hebben kunnen doen. Dat hij dat wel allemaal kan en er zo ongelooflijk van geniet, is met geen pen te beschrijven. Zo gelukkig makend en zo troostend. Alsof hij onze belofte aan Madelon en Oscar een extra invulling geeft.

Het is zo mooi om te zien dat we dus niet de enigen zijn die het overlijden van hun kind aangrijpen om alles uit het leven te halen. En ten volle te genieten.

Geïnteresseerd in de uitzending? Via https://kro-ncrv.nl/roos-schlikker kun je de uitzending bekijken.

‘Herkenbaar?’

Ben jij je kindje verloren en vind je het moeilijk om je leven weer op te pakken? En jezelf toe staan gelukkig te zijn? Laat mij jou hierbij helpen. Zodat jij zonder schuldgevoelens en met vertrouwen het leven weer omarmt. Maak hier vrijblijvend een afspraak.