Duidelijk aangeslagen, kwam ze naar ons toe. Ik hoorde zojuist dat jullie zoontje is geboren. Wat ontzettend verdrietig om te horen. Ze keek naar hem en zei: Oscar, mooie naam. Hierop zei ze: ik weet even niet hoe ik moet reageren. Ik vind het gewoon heel erg wat er gebeurd is. Daarna vroeg ze of we wisten hoe het nu verder zou gaan. Ook vroeg ze of we behoefte hadden aan professionele steun. Ze liep weg en kwam terug met de mededeling dat we maandag gebeld zouden worden door de medisch maatschappelijk werker. Gaf ons een recept mee en zei: ik probeer maandagochtend jullie nog even te zien.

We werden geraakt door haar reactie. Haar betrokkenheid…

Die maandag hadden een afspraak bij de ambtenaar van de burgerlijke stand. Ze wachtte ons op en zei: nogmaals gefeliciteerd en gecondoleerd met Oscar. Ik vind het zo onwerkelijk en verschrikkelijk. Ik heb er even geen woorden voor.

Geraakt door haar reactie, konden we haar alleen maar heel erg danken voor de steun en de begeleiding die zij ons had gegeven. We waren na het verlies van Madelon naar haar verwezen. Hoe anders reageerde dokter Kok dan de verloskundige en de gynaecoloog uit het andere ziekenhuis. Zo betrokken. Het maakte diepe indruk. Over zes weken zie ik jullie terug op de poli, maar als je vragen hebt, weet dan dat je kunt bellen. Toen liep ze weg.

Het was duidelijk dat ze het naar vond dat wij geconfronteerd werden met blije en trotse ouders

We zagen dat ze werd aangesproken door hele blije ouders die haar bedankten voor haar zorg. Hun kind had het gehaald en het ging goed met hem. En nu mocht hij mee naar huis. Ze feliciteerden de ouders maar het was duidelijk dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze liep naar ons terug en zei: het spijt me dat jullie dit meekrijgen.

We keken haar aan en zeiden: als wij in hun schoenen hadden gestaan waren wij ook heel blij geweest. We zijn heel blij voor hen en hopen dat het ons ook gegund zal zijn. Ze knikte en liep weg.

Haar toewijding vergrootte ons vertrouwen in haar kunde

Zes weken later moesten we terug voor nacontrole. We waren als laatsten aan de beurt. De wachtruimte was leeg. Zo fijn. Zo anders dan het vorige ziekenhuis. Daar zat ik, met een lege buik en lege handen, tussen zwangere vrouwen en blije ouders.

Ze gaf ons een hand en stelde zich voor met haar voornaam. Het was overduidelijk dat het verlies van Oscar haar iets deed. Ze nam de tijd om onze vragen te beantwoorden. Ze besprak met ons de mogelijkheid van een nieuwe zwangerschap. En de voors en tegens van een eventuele nieuwe zwangerschap.

Eén ding was duidelijk. Als we een nieuwe zwangerschap aandurfden, zou ze ons willen bijstaan. Maar eerst moesten we in gesprek met gynaecologen van het VUmc en het Radboud. In deze ziekenhuizen deden ze de operaties die ik moest ondergaan voordat ik weer zwanger mocht worden.

De volgende dag ontvingen wij al een mail met een doorverwijzing naar het VUmc en het Radboud. Diezelfde week werden wij gezien. De artsen van het VUmc en het Radboud waren uitvoerig door dokter Kok over ons geïnformeerd. Er werd tijd voor ons genomen en ook hier werden de voors en tegens voor een volgende zwangerschap nog eens uitvoerig met ons besproken.

We kregen weer hoop en durfden een nieuwe zwangerschap aan

We besloten ervoor te gaan. We hadden er alle vertrouwen in dat we deze keer wel een baby naar huis mochten nemen. Na anderhalf jaar was ik zwanger van Mans. Omdat ik was doorverwezen naar het VUmc was het eigenlijk de bedoeling dat ik daar begeleid zou worden. Wij kozen ervoor om begeleid te worden door dokter Kok. En gingen dus weer terug naar het AMC.

Bij de eerste controle wachtte een blije arts ons op

Op de eerste controle kwam ze met een stralende glimlach naar ons toe. En wij dachten alleen maar: wat fijn dat zij ons begeleidt. En wat fijn dat wij dit met haar mogen delen.