Soms voel je de noodzaak om gelijk te reageren

Ik open mijn LinkedIn en lees een berichtje: Dag Leonie, mag ik je iets vragen? Ik heb een vriendin of misschien wel, ik had een vriendin. Ze heeft vorig jaar haar kindje verloren en al die tijd heb ik niets van mij laten horen… Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Ik mis haar. Heb jij een idee hoe ik weer in contact met haar kan komen?

Ik stuur haar een berichtje met: Natuurlijk wil ik je helpen maar laten we even bellen. Dat praat makkelijker.

Ze reageert meteen. Kan ik nu bellen?

Ik voel de noodzaak. Check mijn agenda. Schat in hoeveel tijd dit gesprek zal duren. En antwoord: Ja dat kan.

Dat laat ze zich geen tweede keer zeggen

Ik heb het nog niet getypt of ik hoor mijn mobiel. Wat fijn dat je meteen tijd voor mij hebt, zegt ze. Ik wilde je al zo vaak bellen. Heb je berichten gelezen en je blogs. Maar ik vond geen tips wat je kunt doen als je na een lange tijd, het contact weer wilt aangaan.

De angst om afgewezen te worden, overheerst

Waar ben je bang voor? Vraag ik haar. Dat ze boos op mij is en geen contact meer wil. En daarom bel ik jou. Wat verwacht je van mij hierin? vraag ik haar.  Dat je mij tips geeft hoe ik het contact kan herstellen, antwoord ze. Die kan ik je geven, zeg ik haar. Maar zojuist zei je dat je bang bent dat ze boos op je is en geen contact wil.

Misschien is het beter om te accepteren dat de vriendschap verbroken is

Even is het stil. Tja… hoor ik na een tijdje. Ja ik ben bang dat ze boos is en geen contact meer wil. Moet ik het dan maar laten? Laten wat? Vraag ik haar. Nou, het er maar gewoon bij laten. En dan? vraag ik haar. Ja, dan is de vriendschap gewoon voorbij, antwoord ze.

Volgens mij mis je haar en wil je de vriendschap weer herstellen, toch? Ja, antwoord ze. Maar als ze het niet meer wil dan kan ik het maar beter niet nog een keer proberen.

Er is wel geprobeerd het contact te herstellen maar zonder gewenst resultaat

Wacht even. Heb je het al geprobeerd? vraag ik haar. Ja, antwoord ze. Ik heb een appje gestuurd met de vraag “Hoe gaat het?” En daar reageerde ze niet op.

Ah, je hebt het al geprobeerd. Hoe lang geleden heb je het appje gestuurd en hoe lang geleden is je vriendin haar kindje verloren? Ik heb drie weken geleden het appje gestuurd en haar dochtertje is één jaar geleden overleden.

Ze beseft dat ze het anders had moeten aanpakken

Ik heb het niet goed gedaan he? Ik antwoord haar dat het niet de meest handige manier blijkt. Anders had je vriendin wel gereageerd. Ik snap je worsteling en ik snap ook de drempel. Je voelt je er niet goed bij dat je er niet voor haar was. Klopt dat? Het blijft even stil en dan zegt ze schoorvoetend. Ik schaam me gewoon. Ze had mij nodig maar ik wist gewoon niet hoe ik haar kon helpen. Ik wilde het wel maar het lukte gewoon niet. Ik kon haar verdriet gewoon niet zien. Ik voelde mij zo machteloos.

Er waren genoeg momenten om wel te doen wat ze had moeten doen

Ze heeft mij een paar keer gebeld. Ik durfde gewoon niet op te nemen. Bang dat ik zou gaan huilen terwijl zij mij nodig had. Op een gegeven moment heb ik haar een appje gestuurd. En wat stond er in? vraag ik haar. Uh… ik schreef dat ik het heel naar vond wat haar was overkomen. Dat ik in gedachte bij haar was. En toen een hartje.

Daarna heb ik niks meer van haar vernomen. En heb ik zelf ook geen contact meer opgenomen.

Ze beseft dat de vriendschap over is

Vorige week hoorde ik van een wederzijdse kennis dat ze weer in verwachting was. En toen heb ik haar geappt. Ik vond het een beetje raar om te schrijven: gefeliciteerd met je zwangerschap want ik had het via, via. Dus schreef ik: hoe gaat het met je?

“Wat had je gehoopt?” vraag ik haar. “Dat ze zou terug appen met de mededeling dat het goed met haar ging en dat ze weer in verwachting was”, antwoord ze. “Je had dus gehoopt dat ze je zou antwoorden en zou zeggen dat ze weer in verwachting was”, antwoord ik haar.

Ze snapt zelf ook wel dat ze geen deel meer uitmaakt van het leven van haar vriendin

Ze gniffelt en ik hoor haar zeggen… “Ja dat had eigenlijk wel gehoopt. Best wel stom hè?” “Stom? Waarom vind je het stom van jezelf?” vraag ik haar. “Nou ik denk niet dat ik blij zou zijn als het mij was overkomen. Als iemand een jaar niks van zich laat horen. En dan doet alsof er niets aan de hand is. Ik snap wel dat ze niet heeft gereageerd…”, antwoord ze.

“Dus, je bent niet bang dat ze geen contact meer met je wil en boos op je is. Je bent ervan overtuigd”. “Ja”, antwoord ze. “Dat weet ik wel zeker. En ze heeft het recht om boos op mij te zijn. Ik zou het namelijk ook zijn”.

Ze hoopt dat ik het antwoord heb om het contact te herstellen

“En toen dacht je. Ik bel Leonie van Dunamis Coaching voor advies?” “Ja… eigenlijk wel”, is haar antwoord.

Ik voel haar intense verlangen en haar spijt

“Okay”, antwoord ik. “Stel je eens voor dat jij jouw vriendin bent. Wat zou jij dan willen in deze situatie. Je bent je kindje verloren. Je beste vriendin heeft het laten afweten. En nu zoekt ze weer contact. Wat zou je graag van haar willen horen?”

Ik vraag naar haar verwachtingen

Even is het stil en dan antwoord ze: “Ik zou het fijn vinden als ze mij een bericht zou sturen waarin ze uitlegt waarom ze niets van zich liet horen toen ik haar zo nodig had. En ik zou willen weten hoe ze daar nu over denkt. Wat ze ervan vindt dat ze mij zo in de steek heeft gelaten. En zou willen horen dat ze begrijpt dat ik niet reageerde op haar app. En dat snapt dat boos ben. En misschien ook nog wel dat op dit moment eigenlijk helemaal geen contact meer wil”.

Eigenlijk weet ze zelf wel hoe ze het zou kunnen aanpakken

“Je hebt het antwoord al”, antwoord ik haar. “Hoe voelt dat voor je om er zo naar te kijken en het op deze manier te doen?” “Dat voelt goed,” antwoord ze. “Ik ga het doen. Vind het heel spannend en moeilijk. Maar ik moet het doen. Ik mis haar te veel. En ik heb ontzettende spijt. Ook al hersteld de vriendschap niet. Ik ben dan wel die knoop in mijn maag kwijt”.

Het contact is gelegd

Een paar dagen later, krijg ik een berichtje. Dank je wel voor je tijd. Was ik helemaal vergeten te zeggen. Ik heb mijn vriendin inmiddels gesproken. Er zijn best harde woorden gevallen. We hebben samen gehuild. Maar het contact is hersteld.

Mensen mijden het contact uit angst het verkeerde te doen of te zeggen

Veel relaties komen onder druk te staan door het verlies van een kindje. Niet alleen de relatie van de ouders maar ook de relatie tussen de ouders en hun familie en/ of vrienden.

We weten ook vaak niet hoe we moeten reageren op een dergelijk verlies

Het verlies van een kindje is zo immens groot. Zo overweldigend. Het is helemaal niet raar of gek dat je niet weet hoe je als omgeving hierop moet reageren. Hoe je moet handelen.

In mijn boek: Je bent je kindje verloren… hoe nu verder? Staan inderdaad tips wat je als naaste kunt doen wanneer iemand zijn of haar kind verliest. En ja, het klopt ook dat er geen duidelijke tips staan wat je kunt doen als de relatie inmiddels zo vertroebeld is, dat het contact min of meer verbroken is…

Een gebroken relatie door het verlies van een kindje komt vaak voor

Tijdens mijn sessies met ouders maar ook terloops, krijg ik vaak een dergelijke situatie voorgelegd. Is een jarenlange vriendschap verbroken omdat na het verlies van de baby alle contact werd verbroken.

Niet alleen vriendschappen lijden onder het verlies van een baby. Ook familiebanden

En niet alleen vriendschapsrelaties worden verbroken. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat familieleden elkaar niet meer zagen omdat de ouders zich onvoldoende gesteund voelden. Zich in de steek gelaten voelden. En zich niet gehoord voelden. Ook door hun eigen ouders, broers en zussen.

Het gevoel er niet alleen voor te hoeven staan, is van onschatbare waarde

De steun van familie en vrienden is heel belangrijk in het rouwproces na het verlies van je kindje. Het gevoel dat er iemand voor je is. Het gevoel dat iemand je situatie kent, is van onschatbare waarde. Rouwen heeft geen eindpunt. Er zijn namelijk altijd momenten waarop het gemis en het verdriet om het verlies van het kindje er in alle heftigheid weer aanwezig is. Ouders leren te leven met het verlies en vinden een manier om het leven weer te omarmen. Maar op juist die onverwachte momenten is het fijn als daar die schouder is.

Tips voor het herstellen van de relatie

• Besef dat hoe langer er geen contact met elkaar is, hoe moeilijker het wordt om weer met elkaar in contact te komen.
• Stel niet uit tot het geschikte moment zich voordoet. Want het geschikte moment is er nooit. Dat creëer jezelf
• Neem (zelf) actie wanneer je de behoefte voelt om weer met elkaar in contact te komen. Wacht dus tot de ouders zelf het contact weer zullen hervatten
• Wees erop voorbereid dat de ouders boos op je zijn of jouw initiatief niet kunnen waarderen. Besef dat je ze in de steek hebt gelaten op het moment dat ze jou het hardst nodig hadden
• Wees bereid om je excuses aan te bieden en de schuld op je te nemen
• Probeer je eigen gedrag niet goed te praten maar erken dat je gedrag niet juist was
• Toon begrip als de ouders het contact niet meer willen hervatten

Stappenplan

• Beschrijf de situatie. Benoem zoiets als: Vorig jaar verloor jij je kindje. Je had mij toen heel erg nodig. En ik was er niet voor jou.
• Beken schuld. Zeg zoiets als: Wat ik gedaan heb, daar heb je alle recht toe om boos op mij te zijn. Op het moment dat je mij zo hard nodig had, was ik er niet voor jou.
• Vertel hoe je je hieronder voelt. Bijvoorbeeld: ik schaam mij voor mijn gedrag. Ik schaam mij dat ik jou zo teleurgesteld heb. Ik schaam mij dat ik er niet voor je was. Laat weten hoe erg je je eigen gedrag en handelen vindt.
• Laat duidelijk weten waarom je weer contact wilt. Bijvoorbeeld: ik mis je enorm. Je was mijn beste vriend(in). We hebben zoveel meegemaakt met elkaar. Ik wil weer deel uitmaken van jouw leven.
• Toon begrip als je vriend of vriendin er niet (direct) open voor staat. Door bijvoorbeeld te zeggen: Ik snap het als ik geen deel meer mag uitmaken van jouw leven. Ik liet het afweten op het moment dat je mij juist nodig had. Liet het afweten toen jij het ergste meemaakte wat een mens moet meemaken.
• Laat (nogmaals) merken dat je er spijt van hebt en dat je verbetering belooft. Door bijvoorbeeld te zeggen: Ik kan het niet terugdraaien wat er is gebeurd Maar ik weet wel dat ik het anders had moeten doen. En dat ik het ook nu anders zou aanpakken.
• Laat weten waarom je je zo hebt gedragen. Door bijvoorbeeld te zeggen: Ik voelde mij zo machteloos. Zoveel verdriet en ik kon het niet wegnemen. Ik wist mij werkelijk geen raad. Wist werkelijk niet wat ik moest doen. Ging de confrontatie uit de weg. Uit angst het verkeerde te doen of te zeggen. Voor ik er erg in had waren er weken verstreken. Werd de drempel om je bellen of bij je langs te gaan steeds hoger. Totdat ik het helemaal niet meer durfde.
• Vertel wat je eigenlijk had willen doen. En vertel waarom je het contact weer zoekt. Bijvoorbeeld door: Ik had eigenlijk een arm om je heen willen slaan en samen willen huilen. Je willen troosten. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan je dacht maar durfde steeds niet het contact te zoeken. Maar ik mis je zo erg. En ik vind het zo erg dat ik je niet meer zie, dat ik over mijn angst heen stap. En hoop dat we erover kunnen praten. En weer onze vriendschap kunnen opbouwen.
• Nodig je vriend of vriendin daarna uit. Bijvoorbeeld door te zeggen: Ik hoop dat ik met deze ‘brief’ goed heb kunnen uitleggen hoeveel je voor mij betekent. En hoe graag ik zou willen dat we weer contact hebben. En hoop dan ook dat je ervoor openstaat.
• Tenslotte geef je aan wanneer je hem of haar belt zodat er ook contact gemaakt kan worden. Door bijvoorbeeld: Ik bel je volgende week vrijdag [datum] om [tijd] zodat we het kunnen uitpraten.
• Wees erop voorbereid dat je vriend of vriendin hier (nog) geen behoefte heeft. Geef hem of haar dan ook de ruimte om jouw verzoek af te wijzen. Door bijvoorbeeld: Nogmaals ik begrijp het als je geen contact meer met mij wilt. Als je geen contact meer wilt, neem dan gewoon niet op. Dan weet ik hoe je erin staat.
• Geef je vriend of vriendin de ruimte om een tegenvoorstel te doen. Door bijvoorbeeld: Mocht je echter wel met mij hierover praten maar het tijdstip komt niet uit. Wil je mij dan een berichtje sturen op welk tijdstip ik je kan bellen of spreken.

Mijn beste vriendin liet ook niets van zich horen

Toen onze dochter overleed liet een van mijn beste vriendin niets van zich horen. Ze was niet op de condoleance. Ze verscheen niet bij de uitvaart. Ik kreeg niet eens een kaart. En wekenlang bleef het muisstil. Ik snapte er niets van. Mijn man zei dat ik haar maar snel moest vergeten. Aan zo’n vriendin had ik niets.

Ik wilde haar niet kwijt als vriendin maar durfde haar niet te bellen. Was bang dat ze niet zou opnemen. Om toch in contact te komen appte ik haar een berichtje waarin ik schreef: Ik vind het zo raar dat ik niets van je hoor. Je bent mijn beste vriendin. Van jou had ik nooit verwacht dat je niks van je zou laten horen. Ik ben mijn dochter verloren…

Ik kreeg de volgende reactie

Lieve Leen

Drie maanden geleden verloor jij je dochtertje Madelon. Op dat moment had jij mij nodig. En verwachtte jij ook dat ik er voor je zou zijn. Helaas liet ik het afweten. Ik was er niet voor jou. En liet je alleen met je verdriet.

Daar heb ik enorm veel spijt van. Ik schaam mij kapot. Jij, mijn beste vriendin met wie ik alles deelde, liet ik in de steek op het moment dat je mij het hardst nodig had.

Waarom? Ik weet het zelf niet. Ik voelde mij zo machteloos. Zoveel verdriet en ik kon het niet wegnemen. Dat voelde zo naar dat ik elke confrontatie met je uit de wegging. Als ik je maar niet onder ogen hoefde te komen. Ik dacht op dat moment eigenlijk alleen maar aan mijzelf. Aan mijn eigen onvermogen om met het verdriet om te gaan. En mijn onvermogen om jou te helpen.

Het valt niet goed te praten wat ik deed. Als ik het nu over mocht doen, zou ik het zeker anders doen. Ik zou er gewoon voor je zijn. Samen met je huilen. Zou je vragen wat ik voor je kon doen om het verdriet te verlichten. Helaas kan ik de tijd niet terugdraaien. Hoe graag ik dat zou willen.

Net zo graag als ik weer deel zou willen uitmaken van jouw en jullie leven. Ik mis jou. Ik mis jullie. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan jou, jullie en jullie kindje denk. Iedere dag vraag ik mij af hoe het met je zou gaan. En iedere dag vraag ik mijzelf af hoe ik het zover heb laten komen. Waarom ik niet durfde om je onder ogen te komen. Ben ik boos op mijzelf dat ik het liet afweten. Alleen maar uit angst dat ik het verkeerde zou doen.

Ik was zo blij dat jij het initiatief nam om mij te appen. En toch vind ik het lastig om je te bellen na alles wat ik heb nagelaten. Vandaar dat ik deze brief heb geschreven. Om je mijn excuses aan te bieden. Uit te leggen waarom ik deed zoals ik deed. En om te zeggen hoe erg ik je mis. En hoe blij ik ben dat jij wel de durf had om het contact weer aan te gaan.

Ik bel je morgen om 20 uur zodat we het uit kunnen praten en de lucht kunnen klaren. Als je mij niet meer wil spreken, dan begrijp ik dat als geen ander. Maar hoop natuurlijk iets anders.

Mocht je wel open staan voor een gesprek maar het tijdstip komt niet uit, laat het mij dan weten via een berichtje. En geef dan aan wanneer ik je kan bellen.

Liefs …

Ik wachtte niet tot de volgende avond

Ik was zo blij met de reactie dat ik haar direct terugbelde. De volgende dag kwam ze langs en hebben we alles uitgesproken. Ze is nog steeds mijn vriendin.

Tips zijn geen garantie voor het herstellen van de relatie maar helpen altijd

Ondanks je pogingen kan het toch gebeuren dat de relatie onherstelbaar blijkt. Is de verwijdering zo groot geworden dat deze onoverbrugbaar is. Ook dan is het goed om je gevoelens naar de ouders te uiten. Door je gevoelens te delen kun je (ook) zelf helen. Doordat je bevrijd bent van een heel naar gevoel.

Kennisbank Kindverlies

Deze tips en nog veel meer, zullen te zijner tijd ook te vinden zijn op de Kennisbank Kindverlies

#relatieherstellen #babyverlieseinjeomgeving #hoesteunjenababyverlies #vriendschapherstellen #babyverlies #tipsvoorsteunnababyverlies