Nadat ik Madelon verloren had, wilde ik niets liever dan opnieuw zwanger worden. Ik was ervan overtuigd dat het hebben van een nieuw kindje mijn verdriet om het verlies van Madelon zou verzachten. Ik was blij dat de gynaecoloog aangaf dat ik na twee maanden weer mocht proberen zwanger te worden. Ik kon niet wachten. Het duurde tot mei. En wat bleek? Dit kindje was twee dagen na de uitgerekende datum van Madelon uitgerekend. Dit moest wel voorbestemd zijn.

Ik voelde mij uitstekend. Op de dag dat we Madelons eerste verjaardag hadden moeten vieren, gingen mijn man en ik een weekend weg. Het voelde beladen maar ook mooi. Een nieuw leven in mijn buik. Een broertje dat nu net zoveel weken oud was als zijn zus een jaar eerder. Voordat we zouden vertrekken, kreeg ik nog even een standaard echo. Gewoon omdat het in het protocol stond en niet omdat men bang was dat er iets mis zou kunnen gaan.

‘Opnieuw belanden we in een nachtmerrie’

Toen kwamen we weer in een nachtmerrie terecht. Mijn baarmoedermond was aan het verweken en als er niet werd ingegrepen, zouden we ook dit kindje verliezen. Ik werd opgenomen en moest wachten tot er een plek vrij was op de OK. Na 12 uur was het eindelijk zo ver. Ik zou een bandje krijgen en dan kon ik de volgende dag naar huis. Twee weken rustig aan doen en dan weer volop genieten.

Hoe anders verliep het. De ingreep bleek te laat. En na vier spannende weken, verloren we Oscar. Hij viel letterlijk uit mijn buik. Na zijn overlijden had ik nog veel sterker het gevoel dat ik nog een keer zwanger wilde worden. Ik wilde de pijn niet meer voelen en wist zeker dat deze er niet meer zou zijn als ik een kind zou hebben.

‘Een weer ging het mis’

Vanwege mijn voorgeschiedenis, kreeg ik van de gynaecoloog van het AMC het advies om minimaal 6 maanden te wachten. De kans op een vroeggeboorte zou dan sterk afnemen. Omdat wij niet nog een kind wilde verliezen maar ook afhankelijk waren van een IVF-traject, werd de eerstvolgende poging in maart gepland. Het duurde tot september voor ik weer zwanger was.

Deze zwangerschap voelde anders. Ik had er geen vertrouwen in. Als ik het uitsprak zei iedereen: dat komt omdat je twee kinderen bent verloren. Maar mijn gevoel bleek juist. Mijn prille zwangerschap eindigde bij 8 weken.

‘Het verlangen is te groot’

En weer werd het verlangen sterker. Eindelijk was ik in maart 2017 zwanger. Bijna 3 jaar na de zwangerschap van Madelon. Ik had uit voorzorg een cerclage (bandje om de baarmoedermond) gekregen waardoor de kans op een vroeggeboorte zoals bij Oscar tot een minimum was beperkt.

De blijdschap om de zwangerschap wisselde zich regelmatig af met angstige gevoelens. Bang dat ik mijn kind weer zou verliezen. Mijn gevoelens en gedachten wisselden elkaar in een rap tempo af. En niet alleen bij mij. Ook bij mijn man. Die net als ik zo’n sterk verlangen had naar nog een baby.

‘Gevoelens van vreugde en angst wisselen elkaar af’

We durfden niet te genieten van de zwangerschap maar wilde er wel van genieten. Durfden geen spullen te kopen, namen te verzinnen, herinneringen te maken uit angst om ons aan dit kindje te hechten. Maar aan de andere kant waren we bang dat we het kindje zouden vergeten als we geen spullen hadden gekocht, namen hadden bedacht, herinneringen hadden gemaakt. En als we nooit over hem zouden spreken, wie zou er dan nog aan hem denken? En wat als hij wel gezond ter wereld kwam? En we hadden helemaal geen foto’s en echo’s van de zwangerschap?

‘Ik wilde genieten van mijn zwangerschap maar wat als het weer mis zou gaan?

Een zwangerschap is een heel bijzondere periode die je wellicht een enkele of slechts een paar keer meemaakt in je leven. Hoe jammer is het dan als je hier helemaal geen mooie herinneringen aan hebt?

Verscheurd door verschillende emoties, nam ik mij voor om pas bij 26 weken van de zwangerschap te genieten. Mij toe te staan om herinneringen te maken. Maar ik moest nog zoveel weken? Hoe moest ik die doorkomen? De weken die ons mannetje echt door moest komen om hem überhaupt een kans te geven op het leven.

Ik ging naar mijn huisarts en besprak mijn angsten. Zij verwees mij door naar een psycholoog. Deze stelde een behandelplan voor om mijn angststoornis aan te pakken door middel van cognitieve gedragstherapie. Ik wist niet wat ik hoorde. Een angststoornis? Had ik nu een angststoornis? Verdrietig ging ik naar huis.

‘Logisch dat ik angstig was. Ik was voor de vierde keer in verwachting maar mocht nog steeds niet voor een kindje zorgen’

Diezelfde week, had ik een gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Hij luisterde naar mijn verhaal en beval mij om met 20 weken volledig te stoppen met werken en met directe ingang 50% te werken. En adviseerde mij om zwangerschapshaptonomie te gaan volgen. En geen cognitieve gedragstherapie te ondergaan. Mijn angsten waren reëel. Ik had twee kinderen verloren en een miskraam gehad. Dus hoezo angststoornis?

‘Eindelijk iemand die mij begreep en mij de juiste weg wees’

Ik voelde mij enorm gehoord. Ging naar huis en zocht een haptotherapeut. Die vond ik in Amsterdam. Ik maakte een afspraak en een week later had ik samen met mijn man onze eerste sessie. Ook ging ik terug naar mijn huisarts en vertelde dat ik geen gebruik ging maken van de diensten van de psycholoog. Hierop vroeg ze of ik een idee had wat mij zou helpen. Ik vertelde haar dat ik behoefte had aan een luisterend oor. Naast de haptonomie wilde ik een luisterend oor. Gewoon iemand die niet met adviezen, oplossingen komt enz. Maar gewoon iemand die luistert.

Ze keek mij aan en zei: dan verwijs ik je naar Monique. Zij is onze praktijkondersteuner. Zij is de aangewezen persoon voor jou. En zo geschiedde.

‘Ik leerde om te gaan met mijn wisselende emoties’

Esther hielp mijn man en mij vertrouwen te hebben in mijn lichaam. Ze leerde mij te ontspannen en te luisteren naar mijn lichaam. Leerde mij de signalen herkennen. Ook leerde ze ons te communiceren met ons mannetje. Zodat hij ons precies kon aangeven hoe hij zich voelde. Het was magisch. Een ander woord kan ik er niet van maken.

En Monique? Ze luisterde. En door het luisteren, hielp ze mij om manieren te vinden om te ontspannen. Zo kwamen we samen tot het idee om een lol – playlist, een huil– playlist en een meditatie – playlist te maken. Door te mediteren maar ook door het luisteren van hele foute muziek, kon ik ontspannen. Door te luisteren naar gevoelige muziek, kon ik mijn angsten weg huilen. En dat luchtte op.

Omdat Monique iedere sessie wilde horen hoe ik de weken was doorgekomen, hield ik een dagboek bij. Ik leerde grip te krijgen op mijn gevoelens. Schrijven werkte letterlijk helend.

‘Ik kreeg steeds meer vertrouwen’

En toen was het week 26! De angsten werden met de week kleiner en het contact met het kleine mannetje in mijn buik werd steeds intenser. Iedere twee weken een nieuwe mijlpaal die wij samen vierden. Bij 35 weken, hebben we de zwangerschap prachtig laten vereeuwigen. Ons kind had een goede kans wanneer het nu geboren zou worden. Vanaf die dag, beleefden wij de zwangerschap steeds intenser. Het schrijven bleef ik doen. Uiteindelijk hebben we prachtige herinneringen vastgelegd aan deze laatste zwangerschap.

‘Psychosociale begeleiding bij een zwangerschap na babyverlies ontbreekt’

Wanneer ik dit schrijf verbaast het mij weer hoe weinig psychosociale begeleiding er is voor ouders die opnieuw in verwachting zijn na het verlies van een baby. De artsen en verloskundigen van het AMC waren heel begaan maar de begeleiding richtte zich vooral op het medische vlak. Wat er in ons hoofd omging, daar was geen of bijna geen aandacht voor. Er werd wel naar gevraagd maar een oplossing ontbrak. Het was echt een zoektocht voor ons om de juiste hulp te krijgen. Ik ben de arts van het UWV nog altijd eeuwig dankbaar dat hij mij de in de juiste richting wees. De ervaring die ik tijdens mijn laatste zwangerschap heb opgedaan, gebruik ik nu in mijn eigen praktijk.

‘Ik heb mij gespecialiseerd in het begeleiden van zwangeren en hun partners na babyverlies’

Ben jij zwanger nadat jij je baby bent verloren? Word je heen en weer geslingerd tussen hoop, geluk, blijdschap en angst? Zou je willen dat je de tijd vooruit kon zetten? Ik begeleid je door deze spannende, angstige maar ook hoopvolle zwangerschap. Zodat je beter met de wisselende gevoelens kunt omgaan. Je meer rust ervaart en jezelf durft toe te staan om te genieten van de zwangerschap. Neem hier vrijblijvend contact met mij op.

Weet dat je er niet alleen voor staat