Gisteren was onze jongste jarig. Hij werd vijf jaar. Na twee jaar corona maatregelen konden we eindelijk zijn verjaardag vieren zoals ik als kind mijn verjaardag vierde. Met slingers, veel visite, cadeautjes en taart.

‘Hij was nog nooit zo jarig geweest, als nu’

Hoewel hij zich altijd jarig voelde, voelde hij zich extra jarig. Mamma…wat ben ik verwend! en wat waren er een boel mensen. Allemaal voor mij!

Ik zie zijn rode wangen van opwinding. Hij is intens blij. Weken keek hij uit naar deze dag. De dag waarop hij vijf zou worden en een kinderfeestje mag geven.

‘Mijn twee oudsten zijn nooit jarig geweest’

En dan voel ik opeens een brok in mijn keel. Mijn twee oudsten hebben nooit hun verjaardag gevierd. Hebben nooit cadeautjes gekregen en kaarsjes uitgeblazen. Hebben nooit kindjes uitgenodigd voor hun partijtje.

‘Gemengde gevoelens’

Een traan biggelt over mijn wang. Een traan die weergeeft geeft hoe ik mij voel. Intens gelukkig met mijn zoon die zo intens geniet van zijn “dag”. Intens verdrietig om het gemis van de twee oudsten. Wat had ik hen graag zo’n verjaardag gegund…

‘Extra genieten’

Overlijden voordat je hebt kunnen “leven” En daarom vieren we deze dag voor drie… Ik kijk naar mijn zoon, geef hem nog een dikke knuffel en neem nog een stuk taart.